Maarten Devoldere: "Warhaus is één grote egotrip"

Na zo'n tien jaar toeren gooit Balthazar de handdoek in een ring. Althans voor een jaartje. Dat moet de muzikale ego's van de succesgroep de tijd geven om hun eigen weg in te slaan. En zoals het een goede frontman betaamt, is het Maarten Devoldere die de spits afbijt onder de noemer Warhaus, die met ‘I fucked a flame into being' een donkere, dubbelzinnige ode aan de liefde brengt.
door
Mare
Leestijd 4 min.

Wanneer we Devoldere aantreffen in Brusselse Pias-kantoren, oogt de blonde muziekgod zowaar nerveus. Het schaaltje met verse frambozen het hele interview lang onaangeroerd en wanneer zijn ogen zich in de mijne vasthaken menen we vooral verwarring te ontwaren. Het contrast met de trefzekere, sensuele toon op het album zelf kan bijna niet groter zijn.

"Alles aan Warhaus is nieuw. Vaste routines bestaan nog niet. Dus ik probeer op het wanhopige af om niets up te fucken. De Warhaus-concerten bezorgen me dan ook absurd veel zenuwen, wat nogal belachelijk is aangezien ik al duizenden concerten gespeeld het met Balthazar. Soms heb ik het gevoel alsof ik opnieuw 17 ben en ik aan mijn eerste shows begin in het jeugdhuis, alleen ben ik me nu veel meer bewust van alles wat er kan mislopen. Daarom kijk ik ook zo hard uit naar mijn Europese tour. Eenmaal terug in België kan ik zorgeloos zegevieren."

Muzikaal gezien loopt Balthazar als een trein. Waarom was dat soloproject nodig?

"Creatief gezien kan ik mijn ei niet volledig kwijt in Balthazar. Ook niet in Warhaus trouwens, de projecten zijn complementair. In een band worden de kleine kantjes eraf geveild, in een soloproject uitvergroot. Ik ben ook niet het soort schrijver dat personages uitvindt: al mijn nummers zijn superpersoonlijk. Je kunt Warhaus zien als één grote egotrip. (lacht)"

Je hebt er vijf jaar over gedaan om deze plaat vorm te geven. Hoe kijk je terug naar de beginnummers?

"Omdat ik in het begin geen flauw idee had over hoe de plaat moest klinken, waren de eerste nummers nogal… eclectisch. Pas toen de eerste single, ‘The good lie', af was, wist ik precies hoe alles moest klinken. Een bijkomend probleem is dat m'n liefdesleven de afgelopen vijf jaar niet beperkt bleef tot één vriendin. Er zijn dus nummers die gaan over verschillende vrouwen, omdat ik tussen de start en het einde van de songtekst van vriendin gewisseld ben. Een schizofrene situatie, waarvan de luisteraar hopelijk niets merkt."

Je verkoopt het album als een eerbetoon aan de liefde en dan vooral aan de ongrijpbaarheid ervan. Ben jij iemand die graag illusies koestert?

"Wat is er mooier dan een illusie? En zeker in de liefde, die zo ondoorgrondelijk is. Uiteraard weet je ergens dat je beeld van die andere persoon misschien niet helemaal strookt met de werkelijkheid, maar dat is net het mooie eraan. Tegenwoordig wil iedereen alles begrijpen, maar op de liefde hebben we geen vat. En door daar nummers over te schrijven, wil ik ermee in reine komen. Op die manier zorg ik dat het sexy wordt om iets niet te begrijpen."

Is het toeval dat je vriendin Sylvie Kreusch (ook bekend van Soldier's Heart', red.) meezingt?

"Het is zeker niet zo dat ik Sylvie aan bood gehaald heb omdat ze toevallig mijn vriendin is, wel omdat haar stem perfect past binnen het concept. Ze heeft echt zo'n onschuldig stemgeluid en als ze dubbelt klinkt het bijna als een kinderen voor kinderen- koortje. Dat geeft de plaat een soort Lolita-gehalte."

Om de plaat af te werken heb je vijf maanden in je eentje op een boot doorgebracht. Wat was daar zo inspirerend aan?

"Toen de releasedatum na vijf jaar eindelijk in zicht was, heb ik me vijf maanden teruggetrokken op een grote sleepboot van 15 ton die ik geleend heb van een vriend. De maximumsnelheid van het voertuig was vijf kilometer per uur, dat gaf me veel tijd om na te denken. Niet dat die boot of het varen op zich zo inspirerend werkte, maar het gebrek aan afleiding en de eenzaamheid hebben me geholpen om mijn focus terug te vinden. Ik heb heel veel alleen gevaren, wat soms voor technische problemen zorgde bij het aanmeren. Het is écht geen simpele klus om zo'n gevaarte tot stilstand te brengen. Echt ver ben ik ook niet geraakt, aangezien ik elk weekend wel ergens op een festival speelde. Maar een feestje bouwen op die boot was nogal moeilijk, dus ik was gedwongen om alles af te werken."

Je wordt volgend jaar 30. Is ‘We Fucked a flame into being' bedoeld om een hoofdstuk af te sluiten?

"Dat probeer ik mezelf althans voor te houden. Soms heb ik het gevoel dat ik te hard leef en teveel uitga. Als je 20 bent is dat geoorloofd, maar ooit moet dat stoppen. Toen ik aan de plaat begon, had ik gehoopt dat dat een soort kantelpunt zou betekenen om die wilde periode af te sluiten. Hoofdstukken afsluiten werkt bevrijdend, ook al verandert in de praktijk niet zo heel veel."

Mare Hotterbeekx

‘We Fucked a flame into being' is uit bij Pias. Warhaus speelt op 09/09 op Leffingleuren in Middelkerke.