Ludovico Einaudi: "Niemand is verplicht om van mijn muziek te houden"

De aimabele, bescheiden Einaudi tast al enkele decennia de grenzen af tussen licht en donker. Echo's van Satie, Glass, Chopin, Bach, Bartók of Reich weerklinken in zijn werk, maar steeds weet de Italiaan de vinger aan de eigen pols te houden. Albums als ‘I Giorni' (2001), het betoverende ‘Nightbook' (2009) of ‘A Time Lapse' (2013) etaleren een tijdloze schoonheid waarbinnen hij zich niet te beroerd voelt om zijn klassiek geschoolde pianoroots te koppelen aan moderne elektronica.

Ludovico Einaudi: "Ik probeer door het leven te gaan met een open blik, zowel op persoonlijk als muzikaal vlak. Je hoeft je als klassiek geschoold muzikant niet te beperken tot een klassiek oeuvre. Ik ken mijn klassiekers en kan ze spelen, maar net daardoor kan ik me de vrijheid veroorloven om andere oorden op te zoeken. Wanneer ik maar één noot speel, bevat die ene noot wel de jarenlange ervaring van een zoekende ziel. Het stelt je in staat om juiste keuzes te maken. Ik probeer op een eerlijke manier naar diepmenselijke emoties te verwijzen. Daar heb je geen overdaad aan noten voor nodig."

Filmcomponist

Naast zijn reguliere albums wordt Einaudi ook vaak gevraagd als filmcomponist. Denk aan ‘Intouchables', ‘I'm Still Here', ‘Black Swan' of ‘Insidious'. Zijn oeuvre wordt vooral gekenmerkt door diepmenselijke films die de kijker een spiegel voorhouden. Op zijn vorig jaar verschenen plaat ‘Elements' klinkt zijn minimalistische sound betoverend groots en mooi. Tegelijkertijd wil de op een wijngaard in Piëmonte wonende pianist ook de voeling behouden met zijn roots wat eveneens in 2015 resulteerde in het ‘Taranta Project'.

"Die plaat is een eerbetoon aan de passionele en rijke muziek van Zuid-Italië. In Salento, een streek in het zuidoosten, is er jaarlijks een festival, La Notte della Taranta. Ik ben onlangs directeur van het festival geworden waardoor ik een zekere muzikale vrijheid heb verworven om nieuwe wegen te bewandelen. Ik vond het een interessant gegeven om Turkse en Noord-Afrikaanse invloeden op te zoeken en nodigde een aantal muzikanten uit. Plots was het geen belemmering meer om klassieke muziek te laten versmelten met elektronica of folk. Zo kon ik Afrikaanse beats verenigen met Turkse toonladders en werken met o.a. een banjo, elektrische gitaar of doedelzak."

Statement

Einaudi is niet de man van het grote gebaar en zoekt voornamelijk naar verrijking door samenwerking maar als hij toch een statement wil maken, is het er eentje dat kan tellen. Zo speelde hij in samenwerking met Greenpeace op 20 juni zijn compositie ‘Elegy For The Arctic' op een drijvend platform in de Noordelijke IJszee. Achter hem hoor en zie je de smeltende Wahlenbergbreen gletsjer in Svalbard, Noorwegen.

"Ik zat op een platform van twee meter en een half op tien, voldoende ruimte voor een concertvleugel en mezelf. Het was veruit de mooiste concertzaal waarin ik ooit gespeeld heb. Je voelt de puurheid en de enorme oerkracht van die regio, terwijl je je ook zeer bewust bent van de fragiliteit die het uitstraalt."

Einaudi speelt internationaal voor volle zalen en heeft een bijzonder trouwe aanhang. Toch wordt zijn werk terwijl door heel wat critici genadeloos neergesabeld.

Dirk Fryns

Ludovico Einaudi speelt op 12/08 op Jazz Middelheim.