Melanie De Biasio: "Ik wil grenzen verleggen"

Misschien is ‘Blackened Cities' van Melanie De Biasio wel de plaat van het jaar. Het is de meest elegant opgestoken middelvinger naar alle voorgekauwde formats die meteen vervliegen in de waan van de dag. Na het wereldwijde succes van ‘No Deal' brengt ze gewoon één song van een kleine 25 minuten uit. Il faut le faire...
door
Mare
Leestijd 4 min.

Bij de Belgisch-Italiaanse, in Charleroi opgegroeide De Biasio is muziek een verlengde van het leven. Ze doet wat de muziek haar vertelt en oplegt, een manier van werken die leidde tot ‘No Deal', de plaat waarmee ze de wereld veroverde. Grote (jazz)festivals, een spot tijdens Jools Holland's ‘Later With...', lof van dj en compilatiegoeroe Gilles Peterson wat resulteerde in een ‘No Deal' remixed album... Alle kaarten lagen op de tafel om knusjes een vervolg te breien aan die plaat.

"Ik had er echt geen idee van dat de opvolger van ‘No Deal' een 25 minuten durende song zou worden. Volgens de gangbare marketingwetten en een gezonde portie boerenverstand probeer je gewoon nieuwe en nog betere songs te schrijven dan op de vorige plaat. Je zoekt naar een zekere vernieuwing waarin een link te bespeuren valt met eerder werk. En je hoopt dat je trouwe fans volgen en er nieuwe zielen aan boord komen.e

Tot je ergens in oktober 2014 voor een concert ter promotie van ‘No Deal' met je vertrouwde muzikanten in een kleine oefenruimte begint te spelen.

Melanie De Biasio: "Ik had enkele ideeën in mijn hoofd en de tekst lag klaar. Het was een drie minuten durend nummer geïnspireerd op oude industriesteden die ik tijdens mijn tournees bezocht had. Steden als Manchester, Detroit, Bilbao en natuurlijk Charleroi. Er werd wat heen en weer gepraat en we begonnen te spelen. Louter op gevoel en helemaal opgaand in het moment. Het basisidee was om er een reis van te maken, geen pure improvisatie. Net als tijdens een concert dat je probeert op te bouwen door te spelen met dynamiek. Een magisch moment en niet meer dan twee takes, meer was er niet nodig. Er zijn momenten dat je ons voelt aarzelen waar we heen zullen gaan, maar toch allemaal hetzelfde denken. En zo groeide ‘Blackened Cities' uit tot een suite van bijna 25 minuten. Pure magie."

Iets dat Brian Eno – zoals in de liner notes te lezen valt – omschrijft als ‘het gouden zaadje'.

"Absoluut. Je moet gewoon het moment voelen waarop het geplant wordt en welke toekomst je het daarna wil geven. Toen ik de opnames terughoorde, wist ik dat dit de opvolger zou worden van ‘No Deal'. Ik wilde ervoor vechten om het alle dimensies te geven die het nodig heeft. De muziek had tegen me gesproken en ik had geen andere keuze."

En dan leg je dat idee aan je platenfirma voor. Niet meteen de meest eenvoudige opdracht, veronderstel ik?

"Ik heb iedereen met beslissingsrecht bij PIAS bezocht en hen een paar oortjes en mijn iPod gegeven. Met de vraag om een wandeling te maken voor of even in afzondering te gaan. Alleen op die manier kan je de sfeer van ‘Blackened Cities' voelen. Ik herinner me nog dat ik het nummer aan fotograaf Stephan Vanfleteren liet horen op een avond in Brussel. Hij deed de oortjes in en ging wandelen. Toen hij terugkwam, gaf hij ze terug en ging meteen weer weg met de boodschap dat hij nog wel zou bellen. Verder niets. (lachend) Zat ik daar met een hoofd vol vraagtekens. Bleek later dat hij zo van de kaart was dat hij tijd nodig had om het te laten bezinken. Het had hem zeer diep geraakt en datzelfde gevoel hadden ook de mensen bij PIAS. Zo sterk zelfs dat ze me vertelden dat ze hun marketingstrategie volledig zouden aanpassen aan de song. (lachend) Hoe zouden ze dit ongetemde beest op een breed publiek loslaten? Toen wist ik dat het goed zou komen."

Qua statement kan dit tellen. ‘Blackened Cities' wordt op deze manier veel meer dan een krachtig nummer. Ik denk eerder aan een universum en een autonoom kunstwerk. Wilde je een krachtig signaal zenden in tijden waarin er amper geluisterd wordt?

"Ik hoop echt dat ik wat grenzen kan neerhalen. Ik vecht niet alleen voor mijn muziek, anderen moeten hier kracht uit kunnen puren om hun eigen ideeën door te duwen. Om koppig trouw te blijven aan de visie die je als artiest wil uitstralen. Dit is veel meer dan jazz. Ik wil ook jazzhaters laten luisteren waardoor ze hopelijk hun vooroordelen voorgoed zullen begraven. Er wordt veel geïmproviseerd maar laten we proberen om die improvisatie om te buigen naar creatie. Als je het op die manier aan de mensen presenteert, schrikt dat veel minder af. Ik hoop vooral dat ik mensen inspireer."

Ik kan me voorstellen dat het een vloek was om zo'n continue flow via de eindmix in balans te krijgen. Of viel dat reuze mee?

"Er zijn verschillende pogingen geweest, maar ik voelde het niet. Tot ik samen met producer, muzikant en arrangeur David Baron (Jay Z, Lenny Kravitz, Michael Jackson..., red.) in de Beethoven Hall in New York belandde. Het is nu een appartementenblok met kamers die dankzij hun houten vloer en hoge plafonds een fantastische akoestiek hebben en zeer inspirerend werken. Toen viel de puzzel in elkaar. Je moet weten dat ‘Blackened Cities' werd opgenomen in een zeer kleine ruimte en de microfoons voor de drums bijvoorbeeld ook flarden van de bas opnamen. Het was geen steriele omgeving met elke muzikant netjes afgescheiden van de andere. Dit was een collectieve belevenis, dicht bij elkaar, voelend en ruikend en alleen op die manier kon het nummer tot leven komen."

Dirk Fryns

Melanie De Biasio speelt live op 04/06 in Studio 4 te Brussel.