Matthias Schoenaerts en Ralph Fiennes in 'A Bigger Splash'
Dat hij het zelf gezegd heeft: zowel in het theater als de cinema speelt hij gewoonlijk vrij «serieuze» rollen. Ons geluk kan dan ook niet op om de excentrieke, praatgrage en brutale kant van Ralph Fiennes te ontdekken in ‘A Bigger Splash'! Na zijn heerlijke rol van dandy maître d'hôtel in ‘The Grand Budapest Hotel' speelt Fiennes nu aan de zijde van Tilda Swinton, Matthias Schoenaerts en Dakota Johnson in deze duivelse, kleurrijke remake van ‘La Piscine' van Jacques Deray.
‘A Bigger Splash' heeft een opvallende stijl: popkleuren, nerveuze montage, rockmuziek… Is het eindresultaat wat je ervan verwachtte toen je het scenario las?
Ralph Fiennes: «Ik vind het resultaat fantastisch! De manier van filmen, de montage, de belichting… Ik ben dol op de filmtaal die Luca (Guadagnino, de regisseur) gebruikt. Je voelt echt dat het zijn film is. Een echte auteursfilm, zoals je ze tegenwoordig niet vaak meer ziet. Zeker van iemand als Luca, die een heel instinctieve filmdrang heeft. Ik weet dat niet iedereen ervan houdt, maar dat kan met niet schelen. Ik vind het een film die barst van creativiteit en sexappeal.»
Wat trekt je aan in zo'n project? Het scenario? De regisseur?
«De mix van scenario, regisseur en andere acteurs. Het is een kwestie van feeling. Ik vond vooral het scenario ongewoon. Ik had de originele film van Jacques Deray niet gezien, dus ik had geen a priori's. En toen ik Luca ontmoette, was ik onder de indruk van hoe hij over het project praatte. Het was gedurfd, uitdagend, grappig en verfrissend.»
Je hebt al heel wat complexe personages gespeeld in je carrière. Van een nazi-officier (‘Schindler's List) tot Charles Dickens (‘The Invisible Woman') en Voldemort in ‘Harry Potter'. Wat vond je zo verfrissend aan deze rol?
«De ongeremde energie die mijn personage uitstraalt. Ik speel vaak koude, serieuze mannen die hun emoties onderdrukken. Deze is heel extravert en fysiek. Hij danst, wandelt, kookt, zwemt… Het was een rol die veel lichamelijke energie vergde.»
En een flinke dosis bloot!
«Ook ja. Ik vond het heel leuk.»
Nu we het toch over die fameuze scène hebben waar je naakt in het zwembad duikt. Hoe verliep die dag op de set?
«Ik heb een stevige discussie gehad met Luca over de hoeveelheid bloot die hij in de film wou. Als acteur is het belangrijk dat je je op je gemak voelt bij de manier waarop je lichaam gefilmd wordt. Ondanks het feit dat ik een heel strikt contract heb op dat vlak, wou ik niet dat Luca zich geremd voelde in zijn werk. We moesten elkaar vertrouwen en allebei akkoord zijn over wat wel en wat niet zou te zien zijn op het scherm. Hij heeft zich daar perfect aan gehouden. Ik dook dus vrij ontspannen dat zwembad in.» (lacht)
In de film zet het huwelijksgeluk van Marianne (Tilda Swinton) een rem op zijn creativiteit.
«Er doet een cliché de ronde dat artiesten erg egoïstische mensen zijn. Maar ik denk dat je als artiest een zeker egoïsme nodig hebt. Je moet obsessief en meedogenloos zijn voor deze job. En daarvoor moet je andere mensen soms pijn doen. Gelukkige gezinnen maken zelden goeie films.»
De sterkste en mooiste oeuvres zijn dus het resultaat van pijn?
«Dat weet ik niet. Maar huiselijk geluk is in elk geval niet gevaarlijk genoeg.» (lacht)
Op de achtergrond gaat de film ook over de vluchtelingenproblematiek, zoals te zien in bepaalde scènes met de Italiaanse politie. Hoe denk jij daarover?
«Ik denk dat we de omvang van deze enorme humanitaire crisis nog niet ten volle begrijpen. En het gaat er niet op verbeteren. De Europese landen die verondersteld worden deze mensen op te vangen, moeten dat beter coördineren. De meeste van hen hebben een electorale basis die uitgesproken anti-immigratie is. Maar nu de crisis almaar groter wordt en de politiek overstijgt, weten politici niet meer welke woorden te gebruiken.»
Matthias Schoenaerts: "Ik hou van borderline-personages"
In ‘A Bigger Splash' speel je Paul, de lover van Marianne (Tilda Swinton). Hoe heb je je voorbereid op die rol?
Matthias Schoenaerts: «Wat voor mij centraal stond in deze rol, was dat Paul zes maanden voor het begin van de film zelfmoord heeft proberen plegen. Hij was klaar om te sterven, maar dat is mislukt en nu moet hij zijn leven weer op de sporen krijgen. Daarom vertrekken ze samen naar dat eiland. Het is een rol die tot nadenken stemt over het leven en over mezelf.»
Wat was de grootste uitdaging?
«Dat is eigenlijk altijd dezelfde: het juiste evenwicht vinden. Ik denk dat Luca het evenwicht gevonden heeft tussen iets diepzinnigs en tegelijkertijd iets heel lichts en grappigs. De film wisselt af tussen het groteske en het oprechte. Soms wordt het groteske oprecht, en het oprechte grotesk. Ik hou van die mix en van spelen op het scherp van de snede.»
Denk je dat persoonlijk geluk en artistieke creatie onverenigbaar zijn?
«Hangt ervan af wat je verstaat onder geluk. Voor mij is geluk verwant met rust. Maar voor anderen is waanzin ook een vorm van geluk… De keuzes die je in het leven maakt, leiden je naar een bepaalde realiteit, die je moet confronteren. Soms heb je het gevoel de juiste keuze te maken, maar uiteindelijk besef je dat je niet tevreden bent met het resultaat van die keuze. Alleen weet je nooit op voorhand of het de juiste keuze is of niet. Je moet je instinct vertrouwen. Soms weet je gewoon dat je de foute keuze maakt, maar doe je het toch! Af en toe is het leuk om je te vergissen. Behalve in mijn filmkeuzes! Maar c'est la vie. Je moet leren uit je fouten.»
Je speelt vaak beschadigde mannen. Is dat iets dat je aantrekt?
«Ik hou van personages die iets te boven moeten komen. Hoe erger ze beschadigd zijn, hoe intrigerender om ze te spelen… Ik exploreer graag borderlinepersonages die niets meer te verliezen hebben. Daardoor maken ze radicale en wanhopige beslissingen. Ik vond dat een interessante ontdekkingstocht.»
Elli Mastorou