"Ik ben even Belgisch als een Waal"

Volgens Dominik Moll (de regisseur) heb je je volledig gesmeten in deze rol. Felix Van Groeningen zei net hetzelfde. Hoofdrol of bijrol, pak je elk personage op dezelfde manier aan?

Veerle Baetens: “Ja, ik behandel al mijn personages op dezelfde manier, omdat ze dat verdienen. Natuurlijk steek ik meer tijd in grote rollen, gewoon omdat die meer scènes hebben. Maar een leraar zei me ooit: ‘Er zijn geen kleine rollen, alleen maar kleine acteurs'. Ergens heeft hij gelijk. Je moet een verhaal kunnen vertellen met de rol die je hebt, ook al is die klein.”

‘Des nouvelles de la planète Mars' is donker maar ook grappig. De personages worden voorbijgelopen door de samenleving en klampen zich vast aan kleine dingen. Zoals vegetarisme, voor Chloé. Deel jij die visie op de wereld?

“Ja, ik heb een nogal sarcastische kijk op de wereld. Het is een vrij zwarte film. Je weet niet goed of je moet lachen of huilen, maar de belangrijkste boodschap is dat er hoop is. En ook dat deel ik. Doe alles met passie en geef de boodschap door aan je kinderen. Ik ben trouwens ook vegetariër, nu ja, eerder pescotariër. Ik eet soms vis, maar minder en minder. En ik eet al vijftien jaar geen vlees meer. Op een bepaald moment toont Chloé een video van kuikentjes die vermorzeld worden in een machine. Ik ken die filmpjes, maar had er nog nooit naar gekeken omdat ik me niet verantwoordelijk voel. Maar deze keer moest ik dus wel… en ik ben in tranen uitgebarsten. Vooral omdat iedereen er rond zo onverschillig leek. Niet normaal. Dat is het probleem vandaag: we zijn het zo gewoon zulke dingen te zien, dat het banaal wordt.”

Je speelt samen met François Damiens. Een Vlaming en een Waal in een Franse film. Is het de eerste keer dat jullie samenwerken?

“Ja! François is super. Een echte Belg! (lacht) Ik ben maar tien dagen op de set gebleven, dus we hebben elkaar niet zo veel gezien. Maar we hebben wel goed gelachen. Ik kende hem niet persoonlijk, alleen uit de film ‘Dikkenek'. Vlamingen en Walen kennen elkaar echt niet, zo kant bijna niemand ‘Dikkenek' bij ons, ook al is de titel Vlaams!”

Benoît Poelvoorde is wel bekend in Vlaanderen.

“Ja, dankzij ‘C'est arrivé près de chez vous'. Maar veel Franstalige films komen zelfs niet uit in Vlaanderen, en omgekeerd. Dat is jammer. Ik denk dat dat zou kunnen veranderen als we langs beide kanten zouden spelen. Jérémie Renier in ‘Waste Land' van Pieter Van Hees, bijvoorbeeld. Of ik in Franstalige films.”

Vorige maand wonnen jij en Wim Willaert nog een Magritte voor beste actrice en acteur. Dat leverde meteen een verbouwereerde reactie op van Joëlle Milquet, gevolgd door een storm van verontwaardiging in Vlaanderen. Wat vond je daarvan?

“Ik wil best reageren, maar niet politiek. Ergens begrijp ik dat het moeilijk te verteren was, maar toch snap ik het niet echt. Ik ben tenslotte even Belgisch als een Waal. Ik verhuis binnenkort trouwens naar Wallonië, dan kunnen ze helemaal niks meer zeggen. (lacht) We vormen één land, maar we zijn duidelijk niet verenigd. De politiek moet het goede voorbeeld geven. Als Joëlle Milquet wil dat dit land samenblijft, dan moet ze openstaan voor zulke situaties. Walen hebben toch ook al Ensors gewonnen bij ons? Voor Franstalige rollen dan nog!”

Na cinema, tv en muziek heb je nu ook meegeschreven aan de serie ‘Tabula Rasa'.

“Ja, voor het eerst. Dat is leuk, het is eens iets anders. En ik kan er zelfs thuis aan werken. Ik denk graag na over de personages en het verhaal. Ik voel me meer betrokken. Als actrice kom je aan, doe je je ding en ben je weer weg. Deze keer heb ik de touwtjes in handen.”

Heb je nog filmplannen?

“Ooit zou ik graag mijn eigen film maken. Maar dat is iets voor de toekomst. Ik hou van Europa. Al die landen met hun eigen cultuur en taal. Daar wil ik verder in gaan!”

Geen projecten in Engeland of Amerika dus?

“Engeland, waarom niet… Maar Amerika zegt me niet veel. Je moet video's opsturen voor castings. Het is allemaal zo onpersoonlijk. Voor een Franse regisseur spring je gewoon op de Thalys. Je ontmoet elkaar en wisselt van gedachten. Met Amerikanen voelt het alsof alles business is. Ik weet niet of het echt zo is, maar ik heb niet veel zin om eraan te beginnen. Ook al denken veel mensen dat je pas dan echt succesvol bent. Ik krijg de vraag voortdurend van journalisten. Ik begrijp dat, maar Amerika is de heilige graal niet.”

Elli Mastorou