Het interview vindt plaats in de authentieke ICP-studio, waar alle muziek ook opgenomen werd. Het hoge plafond, zware, leren zetels en donkere parketvloer ademen authentieke rust uit, wat niet gezegd kan worden over de albumhoes met een bewegende Koen (foto rechts) en Kris Wauters (links) op de voorkant. Het doet een beetje denken aan de bewegende plaatjes op de flippo's van pakweg halverwege de jaren 90, maar op een bizarre manier werkt het concept. De oprechte overtuiging waarmee zowel Koen als Kris over de cover spreken, moet daar voor iets tussen zitten.

Kris Wauters: «De albumhoes is echt top. Er zit een soort beweging in, en dat was precies de bedoeling. We hebben gezocht naar iets dat de sfeer van de plaat extra in de verf zet.»

"Kunt ge er met uw gat op schudden?, was één van de criteria om te bepalen of een nummer al dan niet op de plaat terecht zou komen."

Met een titel als ‘Clouseau danst' kiezen jullie voor een andere koers met een duidelijke richting. Was het voor jullie zonneklaar dat Clouseau ooit een dansplaat zou maken?

Kris: «We wilden drie albums geleden al ‘Clouseau danst' maken. Elke plaat opnieuw stelden we ons dezelfde vraag: hebben we al genoeg dansbare nummers? Op alle albums staan immers wel één of twee dansbare songs. Maar de puzzelstukjes voor deze plaat vielen pas op z'n plaats toen ik ontdekte dat disco de gemeenschappelijke deler is in al onze dansnummers. Vanaf dat moment ging het schrijfproces plots een stuk vlotter.»

Koen: «Het was echt de bedoeling om een de plaat zo dansbaar mogelijk te maken. ‘Kunt ge er met uw gat op schudden?', was één van de criteria om te bepalen of een nummer al dan niet op de plaat terecht zou komen. Het laatste nummer op de plaat is het enige trage lied dat de eindselectie gehaald heeft, maar zelfs dat is dansbaar. Alleen vrees ik dat het niet meer in de mode is om als 18-jarige te dansen op een slow. Zonde, want er niets toffer om als 18-jarige een madam tegen uw gillet te trekken tijdens zo'n traag nummer. (lacht)»

Gaan jullie live op het podium ook een dansshow weggeven?

Koen: «Als je je bij dansen ‘So you can think you can dance'-achtige taferelen voorstelt, dan kom je bedrogen buiten. Het zal eerder een soort ritmisch bewegen worden. Maar ‘Clouseau beweegt' zou nogal een rare titel geweest zijn. (lacht) Verder staan we met twaalf muzikanten op het podium, dus veel plaats voor extra dansers is er niet. Ik zal de fans moeten teleurstellen: we zullen geen show geven à la Justin Timberlake of Beyoncé. Het blijft Clouseau.»

Willen jullie met deze feelgood-muziek ook een tegengewicht bieden aan al het slechte nieuws dat tegenwoordig steeds sneller op ons afkomt?

Kris: «Ja, al komt onze plaat eerder toevallig op het juiste moment. Deze radicaal vrolijke plaat is bedoeld als een soort antigif tegen het cynisme in onze maatschappij. We zijn geen grote filosofen of boodschappers en hebben ook niet de ambitie om dat te worden. Bij ons zul je niet snel diepfilosofische nummers terugvinden. Met onze muziek willen we de mensen vooral een fijne avond bezorgen.»

Deze plaat klinkt bij momenten als een ode aan het leven, dat bij voorkeur vrij en gelukkig geleefd wordt. Gelukkig zijn, is dat voor jullie een gemakkelijke opgave?

Koen: «Ik heb de chance dat ik geboren ben met het talent om gelukkig te zijn. De dagen dat ik met tegenzin uit mijn bed kruip, kan ik letterlijk op één hand tellen. Integendeel: het eerste wat ik zie als ik opsta, zijn mijn vrouw en kinderen. En dat maakt me instant gelukkig. Puur fysiek word ik natuurlijk onherroepelijk ouder, dus dat is een ander verhaal. Maar in mijn hoofd ben ik nog steeds dertig.»

Kris: «Gelukkig zijn is nooit gemakkelijk. Ouder worden helpt wel, omdat bepaalde zaken eenvoudiger worden. Toen ik jong was, kon ik me heel hard focussen op details die me stoorden of die ik graag wilde veranderen. Dat staat geluk in de weg. Nu ik vijftig ben, is het voor mij gemakkelijker om tevreden te zijn met kleine en eenvoudige dingen. Ik ben al blij als buiten de zon schijnt.»

"We worden soms platgeslagen door de alomtegenwoordigheid van de sociale media. De verbindingen in onze hersenen zijn daar niet op voorzien."

Kunnen we jullie muziek ook zien als een oproep om bij zulke dingen stil te staan?

Kris: «We hebben nooit met de vinger willen wijzen. Iedereen kiest bij voorkeur zelf hoe hij of zij z'n leven invult. Maar ik schrijf graag over dingen die me bezighouden. In het lied ‘Om te leven', heb ik het bijvoorbeeld over hoe belangrijk het is om de dingen te doen die je graag doet. Maar dat is louter een suggestie. Het is niet de bedoeling dat mensen hun leven totaal gaan omgooien. (lacht)»

Koen: «Een lied als ‘Adem', dat wordt ook gezongen in de ik-persoon, dat gaat over ons. Wij hebben zelf soms het gevoel dat we worden platgeslagen door de alomtegenwoordigheid van de sociale media. Maar dat is misschien eigen aan de leeftijd. De verbindingen in onze hersenen zijn daar nog niet op voorzien, omdat we geboren zijn in een niet-digitaal tijdperk.»

Het nummer ‘Vogel voor de kat' gaat over hoe je door sommige mensen totaal van je sokken geblazen kan worden. Maken jullie dat nog vaak mee?

Kris: «Ik denk dat dit lied voor iedereen een hoog herkenbaarheidsgehalte heeft, ongeacht de leeftijd. Ook op je vijftigste kan je af en toe nog van je sokken geblazen worden door één persoon, alleen verandert de manier waarop je daarmee omgaat. Je wordt slimmer, en je weet beter hoe je jezelf een houding moet geven.»

Koen: «Dat nummer gaat over een heel chemische, natuurlijke reactie waartegen je je onmogelijk kunt verzetten. Maar ik denk dat je met het ouder worden wel sneller terug bij je positieven komt. Bij een 18-jarige blijft zo'n gevoel soms wekenlang nazinderen. Dat is nu niet meer het geval.»

Mare Hotterbeekx

‘Clouseau danst' is uit bij Warner. Clouseau speelt op 11/03 in de AB in Brussel.