Eriksson Delcroix: "Soms hebben we zin om elkaars nek om te wringen"

Op privévlak delen ze samen de lakens, op professioneel gebied een podium. Niet verwonderlijk dat ze op hun nieuwste worp naast leed, vooral erg veel lief delen. Het werd dan ook een ode aan de liefde. Voor elkaar, voor muziek en, in zekere zin, voor het leven.

Bjorn Eriksson: «Ik heb deze plaat geschreven in een klein, donker hutje zonder elektriciteit. Die totale afzondering heeft me geholpen om alles op een rijtje te zetten. De opnames van deze plaat zijn nogal heftig geweest. Alles ging razendsnel. Tijd om alles eens rustig te laten bezinken was er niet.»

Nathalie Delcroix: «Op organisatorisch vlak was deze plaat een waar gepuzzel. Door onze vele zijprojecten is tijd sowieso al schaars, en daar komt nog eens bij dat we samen een kind hebben dat af en toe wat aandacht verdient. We zagen ons dus genoodzaakt om alle activiteiten even on hold te zetten, en volop voor deze plaat te gaan.»

Is het voor jullie een beetje meegevallen om opnieuw als koppel aan de slag te gaan?

Delcroix: «Dat is heel dubbel. Soms hebben we zin om elkaars nek om te wringen, maar twee minuten later heeft dat gevoel al opnieuw plaatsgemaakt voor oprechte liefde. Het zou wellicht een stuk eenvoudiger zijn als ik besloten had om huismoeder te worden, dan zou ik hem tijdens stresserende periodes kunnen opvangen. Nu zijn we vaak allebei nerveus op hetzelfde moment, soms voor hetzelfde concert. Het is niet evident om je partner dan optimaal te steunen.»

Eriksson: «We hebben echt moeten leren om die knop af te zetten en alle muziek tijdelijk te bannen. Maar dat valt me eerlijk gezegd niet gemakkelijk, ik ben nogal een workaholic. Nathalie moet me soms echt dwingen om even uit mijn hutje te komen voor een korte pauze.»

Delcroix: «Gelukkig zijn er ook heel veel mooie kanten. We kunnen op het podium soms echt naar elkaar kijken en beseffen hoe verdomd veel geluk we hebben om zoveel bijzondere momenten te kunnen delen als koppel. Het is een voorrecht om dat we samen zoveel mensen kunnen ontroeren. Hoe melig dat ook mag klinken.» (lacht)

Op jullie vorige plaat kozen jullie duidelijk voor country, dit werk is veel eclectischer. Zijn jullie de countrymuziek beu geraakt?

Delcroix: «Absoluut niet. Het is ook geen bewuste keuze om de country achter ons te laten, deze plaat is heel organisch ontstaan. En eerlijk gezegd voel ik nu al dat op onze volgende plaat terug meer countryinvloeden te horen zullen zijn. Dat geeft Bjorn ook opnieuw een duidelijke reden om zijn hoed te blijven opzetten op het podium. Dat heeft hij soms echt nodig om in helemaal in de sfeer te komen.»

Eriksson: «We willen ook blijven zoeken en verkennen. We hadden zonder enige probleem braafjes dezelfde formule kunnen blijven uitmelken, maar daarvoor zijn we te avontuurlijk. Een plaat is altijd een kleine afspiegeling van wat er zich in ons leven afspeelt. Bij de opnames van het vorige album zaten we op een roze wolk, en dat hoor je. Deze plaat is iets donkerder.»

Waar ligt dat aan, denk je?

Eriksson: «Deze plaat is opgedragen aan een overleden vriend. Een ex-lief van Nathalie, die besloot om zelf een punt achter zijn leven te zetten. Die man was een soort muzikale goeroe voor ons en het nieuws sloeg in als een bom. Maar ik ben zeker niet met hem in gedachten aan de plaat beginnen te schrijven, pas halverwege het album kwam ik erachter dat er veel verwijzingen naar hem in zitten.»

Delcroix: «In de teksten refereren we vaak naar zijn overlijden. En ook muzikaal hebben we hier en daar referenties naar hem in onze nummers verwerkt. In dat opzicht is deze plaat een beetje een ode aan hem. Oorspronkelijk waren we niet van plan om er uitgebreid over uit te wijden, maar uiteindelijk is het moeilijk om erover te liegen als je er vragen over krijgt.»

Is dat ook waar het nummer ‘Mistigris' over gaat?

Delcroix: «Absoluut. Wanneer ik zing ‘Time is running out for me to love myself', spreek ik in naam van hem. Ik vind dat zo'n lugubere gedachte. Ik kan er moeilijk bij hoe iemand voor zichzelf kan beslissen dat zijn tijd op is en dat hij niet in staat is om van zichzelf te houden.»

Slagen jullie er wel in om jullie creatieve zelf te omarmen?

Eriksson: «Op sommige dagen wel, wanneer de inspiratie vlotjes komt. Maar vaak ben ik ook gefrustreerd, wanneer het niet lukt. Intussen heb ik wel geleerd om dat los te laten. Uiteindelijk is het begin vaak het moeilijkste.»

Delcroix: «Een beetje zoals seks dus, alle begin is moeilijk.» (schaterlacht)

Zitten er nog meer autobiografische elementen in de plaat?

Delcroix: «‘Baby bleu' gaat bijvoorbeeld over de discussies die we soms als koppel kunnen hebben. Eén iemand van ons twee vertrekt met slaande deuren, wetende dat de ander twee minuten later toch weer de voordeur zal open doen.»

Eriksson: «Eigenlijk had ik dat nummer niet per se autobiografisch bedoeld…»

Delcroix: «Echt niet? Soms kan je toch gewoon echt kwaad zijn op elkaar? En twee minuten later is dat over.»

Eriksson: «Dat is vooral bedoeld als een licht nummer, met veel humor.»

Mare Hotterbeekx

‘Heart out of its Mind' is uit bij Waste My Record. Eriksson Delcroix speelt op 18.02 in De Roma in Borgerhout.