Tindersticks: 'We hadden een fris perspectief nodig'

Al meer dan twintig jaar verkent Tindersticks de mogelijkheden van de teruggehouden emotie binnen muziek en woord. Het tiende album ‘The Waiting Room' wijkt niet van dat pad af, maar trekt beduidend meer registers open. Elke track is voorzien van een kortfilm, die een andere dimensie toevoegt aan de muziek.
door
Mare
Leestijd 3 min.

Bezieler, zanger, gitarist en voornaamste songschrijver Stuart A. Staples is naar Brussel afgezakt om het ambitieuze project toe te lichten. Plaats van het interview is de prestigieuze lobby van het Métropole Hotel aan het De Brouckèreplein, die zo goed als verlaten is wegens het dreigingsniveau vier dat op dat moment van kracht was.

Stuart Staples: (foto rechts) «Het voelt bijzonder onwennig aan Brussel is een plaats die normaal gesproken bruist van het leven en de grandeur van lang vervlogen tijden oproept. Nu heb ik enkel het gezelschap van mijn spiegelbeeld en een journalist. Vreemd ook hoe de buitenwereld een zekere angst reflecteert terwijl ik hier over een project mag spreken dat geschapen is uit pure schoonheid.»

Ging dit project verder dan louter het uitbrengen van een nieuwe plaat?

«Absoluut. Het filmproject, ‘The Waiting Room Film Project', is evenwaardig aan de songs op het album. In 2012 werd ik uitgenodigd door Calmin Borel, de directeur van het Clermont-Ferrand International Short Film festival, om in de jury te zetelen die de meer experimentele inzendingen moest beoordelen. Calmin was vertrouwd met het werk van Tindersticks en wist dus maar al te goed dat het visuele aspect steeds belangrijker wordt voor ons. Zo zijn we aan de praat geraakt en hebben we plannen gesmeed. We besloten toen om verschillende regisseurs uit zeer uiteenlopende landen een stuk muziek tebezorgen. Vaak was dat nog maar een flard van wat de uiteindelijke songs zou worden. Toen we in 2014 al veel verder waren met de nummers voor dit album en we bruikbare sketches aan hen konden geven, kwam alles in een stroomversnelling terecht.»

Werd er vanuit een soort dogma gewerkt?

«Calmin en ik waren het al snel eens dat de kortfilms geen visuele beschrijving van de songs mochten geven. We dachten eerder aan een soort visueel contrapunt, een plaats waar de muziek in kon wonen en die je laat wegdromen. Bekende regisseurs uit het kortfilmmilieu zoals de Braziliaan Gabriel Senna of de Fransman Richard Dumas (tevens de man die de hoesfoto met muilezelhoofd heeft gemaakt, df) reageerden zeer enthousiast. Dat werkte aanstekelijk naar andere regisseurs toe. Ik heb zelf ook samen met mijn vrouw (kunstenares Suzanne Osborne, df) enkele kortfilms gemaakt. Zo werd het uiteindelijk een zeer vruchtbare kruisbestuiving tussen de muziek -en filmwereld. En het is ook mooi om de tiende release te vieren via een combinatie van cd en dvd of vinyl en dvd.»

Je hebt zelfs een beperkte oplage met doorschijnend vinyl.

«Het is heerlijk dat er weer vinyl wordt verkocht. Het zorgt voor een zeer speciale en meer lijfelijke beleving. Je wordt verplicht om echt te luisteren. Op die manier wordt het uitbrengen van een plaat weer een belevenis met een sterke artistieke ondergrond. Al besef ik maar al te goed dat een plaat nooit meer dezelfde impact zal hebben als veertig jaar geleden, toen een release echt wel een grote gebeurtenis was. Nu is het vechten om aandacht en ben je wel verplicht kwaliteit af te leveren om een verschil te maken.»

Muzikaal gesproken heb ik de indruk dat jullie al je expertise van de laatste twee decennia gebundeld hebben in de elf songs van ‘The Waiting Room'.

«Deze plaat verschijnt vier jaar na het vorige album ‘The Something Rain'. We hebben dus onze tijd genomen. We moesten een stap terugzetten om uit te vissen wat we wilden doen. We hadden een fris perspectief nodig, ook al hadden we op ‘The Something Rain' opnieuw een goede richting gevonden. Er zijn wat personeelswissels geweest, en het duurt even voor je echt op elkaar afgestemd bent. En daar hebben we tijd voor genomen door heel veel te lezen, te reizen of andere kunstvormen te ontdekken. Ik heb mijn geest leeggemaakt en langzaam weer opgevuld met alles wat ik door de jaren heen geleerd heb. En tegelijkertijd kan je daar dankzij je jarenlange ervaring nieuwe elementen aan toevoegen die het boeiend houden.»

Dirk Fryns

Tindersticks speelt op 20/03 en 21/03 in de bourlaschouwburg in Antwerpen en op 22/03 in Leuven.