Quentin Tarantino is terug met 'The Hateful Eight'

Nadat vorig jaar het scenario online was gelekt, dreigde je ermee de opnames te stoppen. Waarom ben je van gedachten veranderd?

Quentin Tarantino: "In april 2014 hielden we samen met de acteurs een publieke lezing van het scenario in een theater in Los Angeles. Tijdens de repetities begon ik erover na te denken. En ik ben uiteindelijk ook wat gekalmeerd! (lacht) Op het moment zelf was ik echt pissed. Het brak mijn concentratie op een cruciaal moment en ik wou er gewoon mee kappen. Maar toen ik de acteurs aan het werk zag tijdens de lezing dacht ik: ‘Fuck, dit is echt sterk'."

Is het waar dat Samuel L. Jackson de enige is die zijn dialogen mag veranderen?

«Ja, want Sam is een héél sterke acteur. En dat zeg ik niet vaak over acteurs. Als een acteur improviseert, is het meestal om wat vuile woorden of oh's en ah's toe te voegen. Of hij parafraseert de tekst alleen maar, omdat hij te lui is om hem vanbuiten te leren. Sam heeft een buitengewoon talent om zijn personages te verrijken. Hij doet voorstellen. Vind ik die leuk, dan neem ik ze mee. Zo niet, dan laten we ze vallen. Hij maakt zich daar niet druk om. Hij weet dat het mijn film is. Wat zo cool is, is dat het geen geïmproviseerde bevlieging is. Hij denkt daar dagen en zelfs weken op voorhand over na! In ‘Django Unchained' was het bijvoorbeeld zijn idee om het einde van elke zin van Calvin Candie (Leonardo DiCaprio) te herhalen. We lagen allemaal in een deuk!»

Foto's The Weinstein Company

Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh) krijgt geregeld een flink pak rammel. Ben je niet bang dat ze je gaan verwijten geweld tegen vrouwen te verheerlijken?

"Daar ben ik het niet mee eens. Ze krijgt inderdaad enkele rake klappen, maar er gebeuren veel ergere dingen met andere personages, zowel mannen als vrouwen! Je mag ook niet vergeten dat de film zich afspeelt in een specifieke periode. Hoe gewelddadig John Ruth (Kurt Russell) ook met haar is, hij had net zo goed een kogel recht in haar hart kunnen schieten. Niemand die iets zou gezegd hebben. Ik zeg niet dat dat goed is, maar Daisy is een criminele die gezocht wordt. Dead or alive. Ze komt er dus eigenlijk nog goed vanaf!" (lacht)

Ennio Morricone zei dat hij nooit meer met je wou werken nadat je zijn muziek gebruikte in ‘Django Unchained'. Maar kijk, hij heeft de hele soundtrack van je film gecomponeerd!

"Dat hele verhaal is ferm overdreven, maar ik wou al heel lang met hem samenwerken en we hebben wat obstakels uit de weg moeten ruimen om er te geraken. Het was bijna gelukt voor ‘Inglourious Basterds' en ‘Django', maar we hebben toen geen van beiden de eerste stap gezet. Ditmaal fluisterde een stemmetje in mijn oor dat deze film zijn eigen originele soundtrack verdiende. En dus heb ik hem gecontacteerd. De eerste stap was het scenario vertalen naar het Italiaans, zodat hij het kon lezen. Ook zijn vrouw was er gek van, dat heeft hem misschien overtuigd! (lacht) We hebben toen een heel lang en vruchtbaar gesprek gehad en uiteindelijk was hij overtuigd om een thema te componeren. Toen hij eenmaal begon, is dat thema een complete partituur geworden!"

Je zegt dat dit je meest politieke film is. Hoezo?

"Tijdens het schrijven was ik zelf verbaasd over hoe politiek sommige dialogen zijn. Als regisseur is het mijn taak om niet te oordelen over mijn personages. Ik probeer hen te zien als personen met eigen verlangens en waarden. Ik ga dus het verhaal niet veranderen om een lesje te leren of zo. Maar het is geen geheim dat ik een grondige hekel heb aan de Geconfedereerde Staten. Voor mij zijn dat nazi's. Wanneer sheriff Chris Mannix racisme verdedigt, komen mijn woorden uit zijn mond. Maar dat betekent niet dat ik er ook zo over denk! Ik voelde me zo sterk verbonden met de personages, dat ik zulke dialogen heb kunnen schrijven."

De film speelt zich af in 1870 maar sommige kritiek op Amerika is brandend actueel.

"Ja, er is een spiegeleffect tussen het Amerika van die tijd en het huidige Amerika. Een vriend van me verwoordde het perfect: ‘Dit zou weleens je eerste postapocalyptische film kunnen zijn'. En hij heeft gelijk. De maatschappij waarin die personages leven, is verbrijzeld. De overlevers zitten daar in die hut, in de middle of nowhere, elkaar de schuld te geven voor de Apocalyps, in dit geval de Burgeroorlog."

Op een gegeven moment leest iemand een brief voor van Abraham Lincoln, waarin die schrijft dat er nog een lange weg af te leggen is. Is dat kritiek op de recente moordvlaag op zwarten door de politie?

"Dat ook, maar laat ons niet overdrijven: vergeleken met vandaag was het leven van een zwarte toen veel, veel minder waard. De attitude van mensen was ook helemaal anders. Ik denk dat we sindsdien veel vooruitgang geboekt hebben maar wat Lincoln zegt, is waar: Er is nog veel werk aan de winkel. De laatste dertig jaar zijn we er op het vlak van institutioneel racisme zelfs op achteruit gegaan."

Door Elli Mastorou

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Review The Hateful Eight (2/5)

Foto's The Weinstein Company

Acht smeerlappen, één hut in niemandsland, een sneeuwstorm en een hele hoop pistolen. Meer heeft de nieuwe film van Quentin Tarantino niet nodig. Voorganger ‘Django Unchained' speelde zich af net voor de Burgeroorlog, ‘The Hateful Eight' vlak erna. Op een besneeuwde weg kruist de koets van premiejager John Ruth (Kurt Russell) en zijn gevangene Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh) het pad van Major Marquis Warren (Samuel L. Jackson), een voormalige soldaat van de Unie die nu ook zijn brood verdient als bounty hunter. Voor ze verder kunnen naar het dorpje Red Rock, waar Daisy wordt opgehangen, zoekt het trio beschutting tegen de sneeuw in Minnies fourniturenwinkel. Maar er is een probleem: Minnie is spoorloos verdwenen en vijf louche types hebben haar plaats ingenomen.

Wil je weten wie er overleeft en wiens hersenen tegen de muur eindigen? Zet je dan schrap voor drie lange uren, verdeeld in zes hoofdstukken, in het gezelschap van acht praatzieke smeerlappen. Sinds ‘Pulp Fiction' waren we zulke lange verhalen wel gewoon van de regisseur, maar de laatste jaren hebben de onstuimigheid en nerveuze montage van zijn debuutfilms beetje bij beetje plaatsgemaakt voor knap gemaakte maar loodzware historische reconstructies. Van de piekfijne decors en de 60 mm-film tot de anamorfische lenzen en het 2,76:1 Ultra Panavision formaat uit de seventies… Tarantino spaarde kosten noch moeite voor de effecten. Ook niet voor de muziek trouwens, want maestro Ennio Morricone componeerde een compleet originele soundtrack.

Helaas maakt dat het schrijnend gebrek aan tempo en actie nooit echt goed. Het scenario lijkt met opzet zo lang mogelijk uitgerekt en de gezwollen dialogen - bij momenten nog zwaarder dan de kostuums - sloffen ondanks enkele briljante momenten voort. Zelfs voor de fans van het eerste uur komt alle hulp te laat. Dit nieuwe opus, ergens tussen een oude western en een remake van ‘Tien Kleine Negertjes', werkt gewoon niet.