De twintig beste platen van 2015
Een bloedmooi eerbetoon aan Stevens' moeder Carrie en haar vriend, zijn stiefvader Lowell. De manier waarop deze multi-instrumentalist zingt over eenzaamheid, depressie en verslaving blijft genadeloos en langdurig hangen in je hoofd en overtreft zonder veel moeite alle concurrentie in dit lijstje.
Deze zweverige en opvallend dansbare popplaat van de psychedelische muzikant Kevin Parker betekende een radicale, maar zeer gesmaakte omwenteling voor de groep, die met ‘Currents' vrolijk inspeelt op de emoties van de luisteraar.
Een verzameling commercieel getinte, maar erg aanstekelijke beats die ook na tientallen luisterbeurten weigeren te vervelen. Frontman Abel Tesfaye toont zich beurtelings kwetsbaar en arrogant, wat zijn hartzeer een pijnlijk hoog herkenbaarheidsgehalte geeft.
Met ‘How Big, How Bleu, How Beautiful' Florence and the Machine toonde Florence Welch ons op sympathieke wijze dat zelfs het leven van een energieke, roodharige en supergetalenteerde vrouw niet altijd over rozen loopt. Een hele troost.
Het jaar 2015 was zonder enige twijfel het jaar van de grote doorbraak van Kendrick Lamar, die met ‘To Pimp a Butterfly' wereldwijd tonnen lof oogstte. Op de plaat slalomt Lamar emt geamk tussen rap, funk, jazz en elektro, wat een bijzonder origineel meesterwerk opleverde.
Op ‘Sound & Color' liet Alabama Shakes dit jaar zien dat ook mogelijk is om in een oeroud genre als soul vernieuwend uit de hoek te komen. Een gezonde experimentatiedrang met onder meer de xylofoonpartijen maakt van deze plaat een wervelend geheel dat geen seconde verveelt.
Net zoals in het verleden, bewees Balthazar ook dit jaar dat ze garant staan voor kwaliteit. ‘Thin Walls' staat vol prachtige liedjes, die live op de festivalpodia zo mogelijk nog beter klonken dan op de plaat.
In 2015 lanceerde Beach House twee platen in een kleine twee maanden. ‘Depression Cherry' en ‘Thank Your Lucky Stars' vormen een interessant, maar duister tweeluik dat zowel de denkers al de dromers dit jaar van inspiratie voorzag.
De mooie, jonge en getalenteerde Lianne La Havas liet met ‘Blood' zien dat ze wel degelijk thuishoort bij de top van de hedendaagse pop- en soulmuziek. Diepe emotie wordt op de plaat gecombineerd met een aanstekelijke beat die het geheel dragelijk maakt. Topkwaliteit.
De verrassing van het jaar kwam van Drake, die met ‘If you're Reading This it's too Late' geheel onverwacht met een nieuwe plaat op de proppen kwam. De minimalistische beats en gezonde portie arrogantie van de rapper smelten gezellig samen tot een uitstekende plaat.
Op haar debuutplaat ‘Sometimes I Si tand Think, Sometimes I Just Sit' vertrekt Courney Barnett van eenvoudige observaties uit het dagelijkse leven die ze in eveneens eenvoudige popsongs giet. Toch werkt dit en wist ze met deze plaat internationaal potten te breken.
Op ‘At Least for Now' toont Benjamin Clementine zich van zijn meest gevoelige kant. De indringende songs bevatten een indringende tristesse die weinig luisteraars dit jaar onberoerd heeft gelaten.
Zonder enige twijfel één van de beste nieuwkomers van het jaar. Een prachtstem en gewaagde producties resulteerden in een album vol sterke nummers. Met deze plaat legde dit Australische YouTube fenomeen de eerste stenen van het pad naar het succes.
Met ‘Every Open Eye' leverde Chvrches dit jaar een plaat vol lichtvoetige, onschuldige popmuziek van de bovenste plank. Het hoeft nu eenmaal niet altijd moeilijk te zijn in het leven.
Met hun tweede plaat namen de Belgen van Protection Patrol Pinkerton een patent op ongegeneerde vrolijkheid. Het levert hun zowaar de titel op van beste Belgische plaat van het jaar.
Muzikale grenzen werden er niet verlegd op ‘25', het nieuwe album van de onbetwiste poprevelatie Adele, maar dat bleek ook niet nodig om genadeloos alle records te verpulveren. Deze uitstekende plaat vol voortreffelijke songs bewijst eens te meer dat revolutionair zijn niet altijd nodig is.
Multi love is het relaas van de verwarde psychedelische muzikant Ruben Nielson, die geheel onverwacht in een polygame relatie belandde. Interessant, zowel in muzikaal als in psychologisch opzicht.
Aan de overkant van de plas werd al heel lang uitgekeken naar ‘My Love is Cool' van de hipsterband Wolf Alice. En terecht, de dromerige zang, efficiënte gitaren en poppy sound op hun debuutplaat stelt alles behalve teleur.
Vulnicura is het relaas van een liefde die gegeneerd op kousenvoeten wegwandelt, en alle pijn die daarmee gepaard gaat. De dramatische strijkers die gebruikt worden om het verdriet van Björk te onderstrepen, missen hun effect niet en zorgden in 2015 voor een prachtige portie pijn.
De titelloze debuutplaat van ‘Viet Cong' was één van de eerste platen van het jaar, maar het aanstekelijke gitaargeweld is tot op de dag van vandaag blijven nazinderen. Zonder enige twijfel de beste plaat in z'n genre.
