IAMX: "Het is oké om je kwetsbaar op te stellen"
Met de albumteaser ‘Happiness' wist Chris afgelopen zomer al een bescheiden buzz te creëren en ‘Metanoia' heeft absoluut voldoende kwaliteit aan boord om hem langzaam maar zeker uit de underground scene te trekken. Na Londen en Berlijn liet hij zich nu inspireren door Los Angeles, de stad waar de zon altijd schijnt, maar de nacht des te harder toeslaat.
Chris Corner: «Het klopt dat er over die stad een oppervlakkige sluier van plezier, strand en seks hangt. Als je dat niet kan plaatsen, ben je al snel een vogel voor de kat. Ik heb die oppervlakkigheid eerder gebruikt als tegengewicht voor mijn donkerste gedachten.»
De albumtitel is een Grieks woord dat zoveel betekent als ‘van gedachten veranderen'.
«Het is ook een term uit de psychologie en Carl Jung heeft daar veel rond gewerkt. Het staat eigenlijk voor een psychologische transformatie waar ik mezelf de laatste jaren goed in kan herkennen. Op een gegeven moment leed ik echt zwaar aan insomnia en wanneer je amper slaapt, wordt je geest een donker rovershol. Het duurde niet lang voor ik in een depressie belandde. Ik wilde niet dieper zakken en voelde dat het tijd was om te verkassen. Die veranderde omgeving had een positief effect op mijn gemoedsgesteldheid, zodat ik terug begon te werken. Ik had nog wat songs liggen die het vorige album niet gehaald hadden en na een tekstuele aanpassing kreeg deze plaat zijn eerste vorm.»
Waar wilde je met dit album naartoe?
«Muzikaal wilde ik elektronica mixen met rock en pop en moest er ook veel aandacht zijn voor sterke melodieën. En ik had er wel vertrouwen in dat het op dat vlak goed zou komen. Na vijf soloalbums weet je wel wat je muzikaal waard bent. Maar tekstueel moest ik dieper graven. Ik wilde vertellen wat ik al die maanden gevoeld had. Hoe ik toch uit dat dal ben kunnen kruipen. Het maken van deze plaat is een belangrijk therapeutisch proces geworden. Ik had het ergste al achter de rug, waardoor het schrijven en opnemen eigenlijk zeer vlot gingen. Terugblikkend is ‘Metanoia' het makkelijkste album dat ik ooit heb gemaakt. Maar dat doet geen afbreuk aan de intensiteit die het hopelijk ook uitstraalt.»
Hoe ben je eigenlijk in die depressie beland, los van de slapeloosheid?
«Ik vecht al heel mijn leven tegen een depressieve kant in mezelf. Net daarom wil ik er ook over spreken. Je hoef een depressie niet te verbergen in de gebruikelijke taboesfeer. Het is oké om je kwetsbaar op te stellen. Soms is het gewoon onmogelijk om je plaats in de wereld op te eisen, dan vecht je vooral tegen je eigen demonen. Bij mij was het een combinatie van te veel werken en te veel verwachtingen, waardoor de stress als een sluipmoordenaar toesloeg. Vijf weken lang kon ik niet meer slapen en dan crash je totaal. Je kan geen enkele existentiële vraag op een normale manier inkaderen in je leven en dat maakt je gek. Waarom leef je? Waar wil je heen? Waarom ben je hier? Iedereen stelt zich die vragen wel eens. Een gezond functionerend mens weet dat er geen pasklaar antwoord is en kan daar ook mee leven. Ik niet dus en dat reflecteerde zich ook in mijn muziek. Het heeft me anderhalf jaar gekost om die balans terug te vinden, maar eens ik het spoor terug gevonden had, ging het bijzonder snel.»
Met ‘No Maker Made Me' serveer je een stevige muur van geluid, terwijl je met ‘Insomnia' of ‘The Background Noise' ook de stilte een kans geeft.
«Ik wilde meer met dat contrast spelen, omdat beide kanten dan veel sterker uitgelicht worden. Ik ben hier muzikaal veel verder gegaan dan wat ik in het verleden heb uitgebracht. De meer donkere passages klinken best wel zwaar, maar er zit ook lichter werk in om alles in balans te brengen. ‘Metanoia' draagt een hoopvolle boodschap in zich. Het is, verwijzend naar de titel, een psychologische wedergeboorte. Ik ben veel sterker uit dit avontuur gekomen en voel me sterker dan ooit. Op die manier kan ik ook hoopvol naar de toekomst kijken. Tijdens mijn depressie leefde ik volledig geïsoleerd en liet ik echt niemand toe in mijn wereld. Toen ik me beter voelde, zocht ik opnieuw contact met vrienden en schreef ik mijn ervaringen neer in een blog. En daar kreeg ik bijzonder veel reacties op.»
Met een hernieuwde creativiteit tot gevolg?
«Het feit dat ik blijkbaar niet alleen met zo'n problemen kampte, gaf een boost aan mijn zelfvertrouwen. Toen ik diep zat, beschouwde ik muziek als een vijand die me psychologisch en emotioneel wilde breken. Nu heb ik er weer plezier in en het doet me enorm veel deugd dat mensen zo fijn reageren op mijn terugkeer.»
Muzikaal gesproken is ‘Metanoia' een terugkeer naar je electro roots, niet?
«Absoluut. Die tekstuele diepgang en eerlijkheid wilde ik ook op de juiste productionele manier benaderen. Aanvankelijk was het enkel ik in mijn thuisstudio met een computer en wat keyboards. Vandaar dat de basis meer electrogericht is.»
Naar wat luisterde je toen je zelf tijdelijk geen muziek meer maakte?
«Ik ben een fan van minimalistische muziek à la Philip Glass of Steve Reich, maar de plaat die me het meest geholpen heeft was ‘Secrets Of The Beehive' van David Sylvian. Ik ben een zeer grote fan van hem. Wat hij doet gaat recht naar het hart en zijn muzikale finesse is een geschenk voor een goed functionerend paar oren. Hij heeft me ook geleerd dat je buiten het commerciële popmuziekcircuit een mooie carrière kan uitbouwen, als je maar trouw blijft aan jezelf. Zo simpel is het eigenlijk.»
Dirk Fryns
‘Metanoia' is uit bij Caroline/Universal