Ella Eyre: "Ik ben veel meer dan een diva met kapsones"

Voor een publiek van ruim 4 miljoen kijkers maakte Ella Eyre haar eerste grote podiumdebuut op de Brit-awards. Haar outfit? Een strakke, glazende catsuit. Haar gezelschap? Rudimental, de succesgroep die de toen 19-jarige Eyre recht van de schoolbanken geplukt had. Het zelfvertrouwen en de overtuiging waarmee ze als één grote brok energie over het podium kronkelt, typeert haar helemaal. Aarzeling is niet aan Jamaicaans-Engelse Ella Eyre besteed, subtiliteit evenmin. «Met mijn muziek wil ik mensen hard en diep raken. Ik wil geen vrijblijvend popzangeresje zijn.»
door
Mare
Leestijd 3 min.

Net zoals aan talent is er ook aan ambitie bij de amper 21-jarige Ella Eyre geen gebrek. Haar debuutplaat kostte haar naar eigen zeggen een ergerlijk lange drie jaar, maar nu ligt ‘Feline' eindelijk in de rekken. Hitsingles als ‘If I go' en ‘Comeback' zijn uitstekende voorbeelden van de brutale rauwheid waarmee ze haar gevoelens schaamteloos te grabbel gooit. Bij momenten zet ze het op een euforisch doch soulvol schreeuwen, maar nooit zonder er een dun laagje zorgvuldig uitgekiende kwetsbaarheid over te gieten.

«‘Feline' is een heel eclectisch album geworden. In mijn muziek ga ik bewust op zoek naar contrast en confrontatie. Kracht en euforie gaat voor mij hand in hand met kleine, kwetsbare momenten die laten zien dat ik meer ben dan een diva met te veel kapsones. Ik wilde ook mijn gevoelige kanten tonen. Eerlijkheid is belangrijk voor mij.»

Is dat ook de reden waarom je in je nummers echt je ziel bloot legt?

«Ja, absoluut. Zelf ben ik opgegroeid met muziek van Amy Winehouse, Adele, Lauryn Hill… Zij maken ook erg persoonlijke en beklijvende nummers. Ik heb het gevoel dat ik hen heb leren kennen dankzij hun muziek. Die emotionele betrokkenheid wil ik ook creëren tussen mij en mijn fans.»

We horen op het album hoe je langzaam volwassen wordt, inclusief alle pijn die daarmee gepaard gaat. Heb jij moeilijke tienerjaren gehad?

«Je tienerjaren zijn altijd een moeilijke periode, al moet ik eerlijk toegeven dat ik daar tamelijk gemakkelijk doorgesparteld ben. De moeilijke momenten waren absoluut de moeite waard omdat ik me toen gerealiseerd heb dat er altijd iets goeds voortkomt uit een moeilijke of ingewikkelde situatie. Dat is ook de boodschap die ik alle pubers ter wereld wil meegeven. Mijn muziek mag dan wel veel persoonlijke reflecties over gevoelige thema's bevatten, ik wilde absoluut vermijden dat ik voortdurend liep te zeuren. Het was voor mij belangrijk om ervoor te zorgen dat andere mensen zich zouden herkennen in deze situaties, zodat mijn muziek een steun kan zijn op moeilijke momenten.»

Je muziek is niet bepaald achtergrondmuziek. Je nummers trekken meteen de aandacht. Is dat belangrijk voor jou?

«Onbewust wellicht. Ik heb zo lang gewerkt aan deze plaat en er is veel tijd en energie in gekropen. Het zou zonde zijn als mensen er dan helemaal geen aandacht aan zouden besteden. (lacht) Ik krijg ook vaak de opmerkingen dat mijn muziek een commercieel kantje heeft, maar ik weiger dat als iets negatiefs te beschouwen. Het hit-potentieel van een nummer schuilt voor mij vooral in de mogelijkheid een groot publiek te raken met mijn muziek. En dat is wel degelijk mijn bedoeling.»

Je hebt je carrière in de omgekeerde volgorde aangepakt: eerst ben je beroemd geworden, daarna heb je een plaat uitgebracht. Heeft dat veel druk veroorzaakt ?

«In de muziekindustrie is er altijd veel druk, ongeacht wat je al bereikt hebt. Het is een kwestie van slim om te springen met die druk. Op het einde van de dag stel ik mezelf maar één vraag: zing je nog steeds met plezier? Het antwoord op die vraag moet positief zijn. Het heeft geen zin om voortdurend in angst te leven en te piekeren over wat anderen van je denken. Zo leg je jezelf onnodige limieten op. Bovendien wil ik er zeker van zijn dat ik plezier blijf hebben in mijn job en dat ik doe om de juiste redenen.»

Had jij deze carrière altijd al in gedachten voor jezelf?

«Als kind genoot ik er altijd al van om in het middelpunt van de belangstelling te staan en deed ik aan competitiezwemmen en –dansen. En op m'n zestiende realiseerde ik me dat ik graag mensen wilde entertainen op een podium. Ik begon aan een musicalopleiding voor twee jaar, maar onderweg besefte ik dat dat ook niet helemaal was wat ik wilde. Ik was voortdurend andermans woorden aan het herhalen en ik speelde een typetje. Maar eigenlijk wilde ik zelf mijn eigen mening en gevoelens uiten op dat podium. Met ‘Feline' is me dat eindelijk gelukt.»

Je vader verliet het huis toen je nog klein was en je bent alleen met je moeder opgegroeid. Hoe was jullie relatie?

«We zijn altijd heel erg close geweest, ook al zijn we vaak als water en vuur. Mijn moeder heeft me nooit bepamperd. Nu ben ik daar erg dankbaar voor, maar vroeger vervloekte ik haar vaak. Mijn vrienden kregen bijvoorbeeld auto's van hun ouders, maar als ik mijn moeder daarom durfde vragen, was haar antwoord steevast: ‘Wil je een auto? Koop er dan eentje'. Als ik iets wilde, moest ik ervoor werken. Dat vind ik een zeer gezonde mentaliteit.»

Mare Hotterbeekx

'Feline' is uit bij Universal.