Dani Klein: "Gevoelens kan je niet in je geest parkeren"

Het muzikale erfgoed van de legendarische Amerikaanse jazzzangeres Billie Holiday blijft wereldwijd artiesten inspireren. José James of Cassandra Wilson doken onlangs in haar oeuvre en ook Dani Klein laat samen met contrabassist Sal La Rocca haar waardering blijken op ‘Dani Sings Billie'.
door
Mare
Leestijd 4 min.

Het album is een zeer gesmaakte en met flair gespeelde ode aan de opgewekte kant van ‘Lady Day', de bijnaam die tenorsaxofonist Lester Young aan de ‘Angel of Harlem' gaf. De eerste single ‘I'm Gonna Lock My Heart' zet mooi de toon en je voelt dat bassist Sal La Rocca, pianist William Lecomte en trompettist Tim De Jonghe de frasering van Klein moeiteloos aanvoelen. Een gemeenschappelijk verleden in Vaya Con Dios biedt natuurlijk stevige potgrond om zo'n tribute echt open te laten bloeien.

Dani Klein: «Het is een album dat met veel liefde is opgenomen. Liefde voor het werk van Billie en natuurlijk een onderlinge liefde tussen de muzikanten die al lang met elkaar samenspelen. De laatste vijf jaar heb ik met Vaya Con Dios echt een droomteam gehad en het was een zegen om met deze mensen te werken. Het zijn muzikanten die alles kunnen spelen, de zaken meteen begrijpen en (lachend) ook beseffen dat mijn stem met de jaren naar een lager register is afgezakt en dus vaak een andere toonaard vereist. Ze lezen vlot en leren de meest waanzinnige dingen onbegrijpelijk snel van buiten. Bovendien zijn heerlijke persoonlijkheden zonder egoproblemen die van lekker eten houden en met drank kunnen omgaan. Het is ooit anders geweest en net daarom voel ik me nu bijzonder gefortuneerd. En we zoeken elkaar ook op wanneer we niet aan een project werken. We zijn vrienden, zo simpel is het.»

Wat is de blauwdruk geweest van dit project?

Sal La Rocca: «Het idee om iets te doen buiten de perimeters van Vaya Con Dios speelde al langer. Er zijn wel enkele aanzetten geweest maar daar kwam nooit iets concreet uit. Tot ik een concert deed met mijn groep in het Brusselse theater Marni en ik aan Dani had gevraagd om een nummer mee te zingen. Na het concert vroeg de directrice van de Marni ons of we geen artists in residence wilden worden in het theater om samen iets uit te werken. Dat was het vertrekpunt, ook al hadden we maar twee of drie maanden om iets te maken voor de premièredatum. Vanuit mijn jarenlange liefde voor Billie Holiday vroeg ik Dani of we niet iets rond haar konden doen. Ik had thuis honderden songs van Billie op een USB-stick staan waaronder ook heel wat onuitgebracht werk. Een echte schatkamer want er zitten ook outtakes tussen van studiosessies en jams. Billie heeft honderden songs uitgebracht terwijl ze er zelf maar zo'n twintig heeft geschreven. En daar zijn er maar tien echt van uitgebracht.»

Tijdens zo'n spontane studiosessies of jams voelt een zanger, zangeres of muzikant zich doorgaans pas echt in zijn of haar sas.

Dani: «Absoluut. Je hoort Billie grapjes maken met haar muzikanten en dat beeld van haar tragische levensloop kreeg plots heel wat meer nuance. Ze was een vrouw van vlees en bloed met een destructieve kant die haar verslaving voedde. Maar ze had duidelijk een goed gevoel voor humor en wist bij momenten van het leven te genieten.»

Heeft dat beeld heeft de songkeuze voor een groot deel bepaald?

Dani: «Songs over gebroken liefdes en slechte mannen liet ik wijselijk aan me voorbijgaan. (lachend) Dat deel heb ik in mijn leven al gehad en het heeft geen zin om daar opnieuw in te duiken. Te droevige songs waren ook geen goede optie en een nummer als ‘Strange Fruit' kan je als blanke zangeres toch moeilijk op een overtuigende en doorleefde manier brengen. En plots viel de puzzel wonderwel samen.»

Sal: «Ook een tragisch leven kent gelukkige momenten en die worden dan vaak nog sterker gevoed. Bij Billie heb je geen verborgen façade. Ze hield de schijn nooit hoog en vertolkte eerlijk wat ze op een bepaald moment voelde.»

Dani: «Je moest eens weten hoeveel mensen een bedrieglijke façade van geluk in stand houden om toch maar niet te moeten toegeven dat je op bepaalde momenten in je leven kan falen. Gevoelens kan je niet ordelijk in je geest parkeren. Ze grijpen je bij de keel en je moet ermee leren omgaan in goede en kwade tijden.»

Sal: «Haar levenseinde is echt een tragedie en je hoort hoe de heroïne haar lijf, leden en geest volledig controleerde de maanden voor ze stierf. Maar die kant wilden we niet belichten. ‘Dani Sings Billie' is een ode aan de levensvreugde die Billie uitstraalde.»

Er was ook niemand die jullie artistieke vrijheid in de weg stond voor deze plaat. Geen druk van verkoopcijfers, radiovriendelijke tunes of wat dan ook.

Dani: «En dat was heerlijk. Alles verliep zeer organisch en spontaan. We zijn hier als mens en als muzikant beter uitgekomen. De rit was elke noot waard en het is leuk dat er weer eens wat standards op een plaat verschijnen die maar weinig mensen kennen. En zo dragen we toch iets bij aan het oeuvre van een legende.»

Dirk Fryns

'Dani Sings Billie' is uit bij Sony Music. Live te zien op 6/12 in de AB in Brussel.