Richard Hawley: "Ik wil niet ontworteld worden"

Na het meer energieke ‘Standing At The Sky's Edge' drie jaar geleden keert Richard Hawley op zijn nieuwe plaat ‘Hollow Meadows' terug naar zijn vertrouwde habitat waarin gesofisticeerde songs van subtiele maar rijke arrangementen voorzien worden. En eens te meer is het een heerlijk weerzien geworden.
door
Mare
Leestijd 3 min.

De laatste vijftien jaar bevindt Sheffields bekendste songsmid zich op eenzame hoogte wanneer er over weelderige popballades met een voorliefde voor fiftiesromantiek wordt gesproken. Bij Hawley gaat alle subject matter recht en doodeerlijk naar het hart zonder klef te worden. Het psychedelische kantje met af en toe een stevige rockinjectie kwam op zijn minst verrassend hard aan bij trouwe fans die eindeloos konden wegdromen tijdens het luisteren naar bijvoorbeeld ‘Truelove's Gutter'. Maar geen paniek dus, ‘Hollow Meadows' is opnieuw gedroomde balsem voor gekwetste of overgevoelige zielen.

Je kan dan nog de perceptie hebben dat ‘Hollow Meadows' zich op vertrouwde grond afspeelt, maar wie goed luistert, hoort dat er nog meer verfijning aan het werk is die tegelijkertijd de ruwere kantjes omarmt.

Richard Hawley: «Ik hoop echt dat mensen op die manier naar dit album zullen luisteren. Je hoeft je verleden en je muzikale voorliefde niet te verloochenen wanneer je een nieuwe plaat maakt, maar de luisteraar moet wel voelen dat er een evolutie aanwezig is. Je moet horen dat de maker van een song geleefd heeft, nieuwe inzichten heeft verworven en die ook naar een song toe kan vertalen. Hoe langer je schrijft, hoe meer je beseft dat je de kunst van het songschrijven nooit helemaal onder de knie kan krijgen. Het is elke keer een stapje hoger op de songladder en af en toe val je weer even enkele treden naar beneden. Net zoals het echte leven met zijn ups en downs verloopt.»

Je hebt er ook een zware periode opzitten, zowel mentaal als fysiek.

«Tja, je kan het leven niet op voorschrift krijgen en dan moet je ook je weg door de donkere dagen weten te vinden. Tijdens de tweede dag van mijn ‘Standing At The Sky's Edge'-tournee in 2012 schoof ik uit op een marmeren trap. Ik had lederen schoenen aan zonder een antisliplaagje onderaan de zool. Mijn been was gebroken. Ik moest de rest van de tour afwerken in een rolstoel. (lachend) Niet bepaald de meest tot de verbeelding sprekende rockpose.»

‘Hollow Meadows' is qua thematiek een interne reis geworden. Het kan je als mens best wel eens goed doen om terug te keren naar bepaalde delen van jezelf die je tijdens de waan van de dag kwijtspeelt of verwaarloost.

«Ik hoor af en toe het woord spiritueel vallen maar ik kies eerder voor reflectie. Ik heb de tijd gehad om na te denken over het leven toen ik in bed lag en dan kom je – zonder als een hippie te klinken – toch weer uit bij grote begrippen als liefde, aanvaarding, vrede met jezelf en je omgeving. Dat zijn zaken die je niet als een hip modeproduct mag benaderen. Daar moet je ook naar kunnen leven en dan worden de zaken minder ingewikkeld. Vandaar dat ik altijd zal teruggrijpen naar mijn familie, vrouw en kinderen, vrienden en my beloved Sheffield. Het laat me toe om door de storm van het leven niet ontworteld te worden.»

Dirk Fryns

‘Hollow Meadows' is uit bij Warner - Live op 19 november in Koninklijk Circus in Brussel