Róisín Murphy: "Deze plaat is een verademing"
De afspraak voor ons interview is het zonovergoten terras van het Brusselse hotel ‘The Dominican'. Met haar asblonde carrékapsel en karakteristieke zonnebril is de 51-jarige zangeres niet bepaald een onopvallende verschijning. Al zijn het toch vooral haar luide lach, stevig Iers accent en de grote Leffe op haar tafel die onze aandacht trekken. Murphy bezondigt zich in het leven duidelijk niet vaak aan een overdreven au sérieux en zelf is ze de eerste om dat toe te geven. «Ik had geen duidelijk plan toen ik aan deze plaat begon. In de studio draaide het vooral om plezier maken. We hebben het allemaal gewoon laten gebeuren.»
Dit is je eerste soloplaat in acht jaar. Waarom heb je zolang gewacht?
Róisín Murphy: (foto) «Dat was geen bewuste beslissing. De tijd is gewoon voorbij gevlogen zonder dat ik het goed en wel besefte. Het moederschap liep voor mij bijvoorbeeld niet van een leien dakje. Ik dacht dat al het touren me harder gemaakt had en dat ik op het vlak van vermoeidheid wel tegen een stootje kon, maar daar sloeg ik de bal mis. Zodra je een baby hebt, krijg je het gevoel dat je nooit meer echt met een gerust hart kunt gaan slapen.»
«Na een tijdje ging ik uit elkaar met de vader van mijn eerste dochter (Simon Henwood, mh). Het heeft me toch flink wat recuperatietijd gekost voordat ik daar overheen was. En daarna werd ik hopeloos verliefd op mijn huidige vriend, Sebastiano Properzi en kreeg ik nog een baby. Zo is mijn werk naar de achtergrond verschoven terwijl de tijd bleef verder tikken. Al ben ik wel altijd muziek blijven maken.»
Wat was de concrete aanleiding voor het maken van deze plaat?
«De ouders van mijn vriend besloten om de kinderen vijf weken lang op sleeptouw te nemen naar de Bahama's. Ik zag mijn kans mooi om samen met Eddie Stevens (de muzikant met wie Murphy ook voor Moloko samenwerkte, mh) de studio in te duiken. Creativiteit vergt veel discipline. Als je een oneindige hoeveelheid tijd ter beschikking hebt, ga je uitstellen. En van al dat uitstellen word je hopeloos lui.»
«Vergelijk het een beetje met een kamer die je hoognodig moet opruimen. Je blijft het maar uitstellen, terwijl je ondertussen op jezelf loopt te vloeken omdat je tegen de rommel moet aankijken. Bij het maken van een nieuwe plaat gaat het net zo. Het is belangrijk dat je jezelf blijft dwingen om je eigen grenzen te verkennen. Creativiteit is niets mysterieus, een goed nummer is het resultaat van lang, hard en geconcentreerd werken.»
Merk je dat er intussen veel veranderd is in de muziekbusiness?
«De hele wereld verandert voortdurend en ik probeer mijn muzikale grenzen bij elke plaat te verleggen. Bij het maken van dit album heb ik me vooral op het schrijven van de songs geconcentreerd. Samen met een echt muzikant heb ik me achter de piano gezet om aan de nummers te werken. Het resultaat? Een serie songs die ik nog het best kan vergelijken met een expressionistisch schilderij. Elk lied heeft oneindig veel lagen die als een landschap naadloos in elkaar overlopen. Een groot verschil met de meeste popsongs, die volgens vaste structuren zijn opgebouwd. In dat opzicht hoop ik dat deze plaat een verademing zal zijn.»
Met Moloko heb je destijds heel wat zieltjes weten te beroeren, terwijl je solo-uitstapje iets minder succesvol was. Hoe kijk je zelf tegen je muzikale evolutie aan?
«Als een serie gebeurtenissen die gestuurd werden door een heel grote drijfveer om overal het beste van te maken. Ik heb er nooit bewust voor gekozen om zangeres te worden, dat was puur toeval. Maar dat maakt het net zo mooi.»
Het album heeft een tamelijk bizarre titel. Kun je dat nader verklaren?
«De titel is het resultaat van een misverstand tussen mij en Eddie. Hij vroeg me welke naam ik de plaat wilden geven, waarop ik bij het naar buiten gaan zei ‘Careless Talks' en hij dat interpreteerde als ‘Hairless Toys'. Ik heb het dan maar zo gelaten.»
Mare Hotterbeekx
'Hairless Toys' is uit bij Pias - Live te zien op 23/05 in de AB in Brussel