Trouwen over de taalgrens heen

door
Hans
Leestijd 3 min.

Vlamingen komen van Venus en Walen van Mars, of zo lijkt het toch dikwijls. Ook cijfers bewijzen dat we niet altijd even dikke vrienden zijn met onze zuiderburen. In 2010 trouwden slechts 201 koppels over de taalgrens heen. Maar als ten huize Druenne in Gent het avondeten op tafel komt en grote broer Thibault (3) zijn kleine zusje Elise (1 maand) een stevige duw verkoopt dreigen mama Alexandra (29) en papa Sébastien (29) met het afpakken van zijn dessert....in het Frans.

Alexandra en Sébastien zijn één van die zeldzame Vlaams-Waalse koppels. Zij woonde tijdens haar jeugd zeven jaar in Frankrijk, maar komt oorspronkelijk uit Destelbergen bij Gent. Hij is afkomstig uit Mons. Alexandra is al sinds haar tienerjaren perfect tweetalig, Sébastien had altijd al een hekel aan Nederlands leren op school. Maar toen hij op zijn 20e de liefde van zijn leven eindelijk voor zich wist te winnen leerde hij de taal toch. Nu werkt hij als architect bij een Nederlandstalig bureau. Ondertussen zijn ze vijf jaar gelukkig getrouwd en hebben ze drie kindjes. Thibault, Lucie (2) en Elise.

Liefde zonder grenzen

“We leerden elkaar kennen in de Europascouts toen ik acht was en ik was op slag verliefd” vertelt Sébastien. “En Alexandra, tja...”. “Bij mij duurde het een paar jaar langer voor ik doorhad dat ik verliefd was op hem” lacht Alexandra. “Maar uiteindelijk heb ik haar overtuigd, volledig in het Frans dan nog!” “Mijn ouders vonden het gelukkig niet niet erg dat ik hem meebracht naar huis, alleen mijn oudere broer lachte al eens met onzen Waal, maar dat was gewoon voor de leute”

Helemaal geen probleem dus, maar twee jaar later is daar plots Thibault, hun oudste zoon. Wat nu gedaan? Of beter gezegd, wat nu gesproken? “Sébastien en ik spreken altijd Frans tegen onze kinderen, Nederlands leren ze op school en in de crèche. Als mijn familie op bezoek komt spreken wij met hen Nederlands, maar we blijven tegen de kindjes Frans praten. Mijn ouders bijvoorbeeld praten dan weer Nederlands tegen hen. Wow dat klinkt ingewikkeld als ik dat zo uitleg, maar voor ons is dat vanzelfsprekend hoor.” verzekert Alexandra. Ze houdt er niet van om ergens een label op te plakken. “Ik heb eigenlijk geen moedertaal. Soms denk en droom ik in het Nederlands, soms in het Frans.” Dat lijkt ook te gelden voor de kinderen. Als zijn mama vraagt “s' il a mangé ses tartines aujourd'hui” krijgt ze een overtuigende “neen” als antwoord van Thibault.

Kukeleku of cocorico?

“Verschillen tussen Vlamingen en Walen? Hier mag ik geen mannen kussen.” Lacht Sébastien “In Vlaanderen geef je gewoon een hand om iemand goeie dag te zeggen. Maar de grootste discussie in dit huis beperkt zich tot dierengeluiden. In het Frans kraait een haan cocorico in het Nederlands is dat kukeleku en eenden zeggen bij jullie kwakkwak, bij ons wordt dat quinquin. Dichter bij een politieke discussie komen we hier niet.” “Al hoop ik dat het nooit tot een splitsing van België komt.” vult Alexandra aan, Het zou bizar zijn om een grens over te moeten om mijn schoonouders te zien. Want geloof me, uiteindelijk zijn Vlamingen en Walen hetzelfde, daar zijn wij het levende bewijs van.”

Annelies Nollet