Marie Vinck: "Sprakeloos gaat over vergankelijkheid"
Hoe was het om voor 'Sprakeloos' opnieuw geregisseerd te worden door je eigen moeder?
“Dit was een rol die ik mezelf niet echt zag doen. Het personage staat zo ver van mezelf, niet alleen door dat accent uit Sint-Niklaas, maar ook omdat het zo'n flamboyante diva is. Bovendien heeft ze ook nog echt bestaan, ze was de echte moeder van Tom Lanoye en ik ben de jonge versie van Viviane de Muynck. Dat waren toch allemaal factoren die maakten dat ik me absoluut niet thuis voelde in dat personage. Daarom was ik blij dat ik dit met mijn moeder kon doen, omdat ik haar kan vertrouwen en omdat ze zeer to the point regisseert.”
Hoe was het om een personage te spelen dat zich beweegt tussen extreme vrolijkheid en immens verdriet?
“Bij zo'n heftige scènes heb ik meermaals aan mijn mama gevraagd, ga je er nu niet over, wil je dat echt zo groot? En ja, dat wilde ze echt. Dat was best wel intens.”
Je speelt de jonge, frisse José in de jaren 50, maar je ziet jezelf letterlijk aftakelen. Hoe ga je zelf om met ouder worden?
“Als dat ouder worden er echt inhakt, ga ik daar wel moeite mee hebben. Nu is dat nog vrij abstract, want uiterlijk heeft die veroudering nog niet echt toegeslagen.”
Was zo'n blik op de toekomst niet confronterend?
“Tijdens de opnames ben ik mezelf echt tegengekomen. Ik hoop dat ik over 30 tevreden en gelukkig ben. Het lijkt me het vreselijkste wat er is om met spijt te moeten leven over iets dat je wel of niet gedaan hebt. Ik hoop dat ik alles opnieuw zou willen doen.”
Je acteert al sinds je negende. Ga je dat stimuleren bij je eigen kind?
“Nee, ik ga stimuleren wat dat kind graag wil. Ik merk dat ik nu anders naar die job kijk dan toen ik 18 was. Je merkt toch dat je bestand moet zijn tegen onzekerheid en gebrek aan regelmaat. Niet iedereen kan of wil dat. Ik weet niet of ik dat mijn kind zou aanraden. Dat is toch niet te onderschatten. De job zelf vind ik fantastisch, maar nooit zeker zijn hoe je toekomst er zal uitzien, dat geeft een constante onrust.”
Wat moeten mensen uit de film meenemen?
“Wat ik heel schoon vind is die rare, dubbele relatie tussen moeder en zoon. Dat symbiotische. Ze lijken heel erg op elkaar, waardoor ze ook erg botsen, maar toch niet los geraken van elkaar. Dat die band tussen moeder en kind zo verstrengeld is, vind ik ontroerend.”
Heb je ook een beetje gelachen ondanks het ernstige thema?
“We hebben wel gelachen, maar ik was toch heel erg geconcentreerd om dat specifieke accent er goed uit te krijgen. Ik zag bovendien niet zo goed met die gekleurde lenzen en het was super warm met dat pak om me dikker te maken. Fysiek was ik dus op verschillende manieren zeer beperkt. Het waren ook de eerste drie maanden van mijn zwangerschap en ik voelde me soms moe en duizelig. Het was best wel een heftige tournage. Van vrolijk wat rondhangen en grapjes maken, was niet veel sprake. Ik was zeer gefocust.”
Je speelt de diva van de familie, maar ben je een diva?
“Nee, maar je kunt niet iets spelen dat je niet bent. Je moet toch het aspect dat het dichtst daarbij aanleunt in jezelf naar boven halen. Een mens is zo veelzijdig, je hebt veel meer rare kantjes dan je zelf denkt. Veel heeft ook met weerstand te maken, met denken dat je zo niet wil zijn. Je kunt je je daar dan aan overgeven en het toch doen. Dat is de kick van acteren, dat je in staat bent om in manieren van zijn te komen waarin je jezelf nooit zou zien. Zo kun je levens leven die je zelf niet leeft, karaktertrekken hebben die je zelf niet hebt. Dat vind ik wel bijzonder.”
Wat hoop je dat de film gaat teweegbrengen?
“Ik hoop dat het de kijkers niet tegenhoudt dat het over ouderdom gaat. Het gaat niet alleen over mensen die sterven, maar over vergankelijkheid in ons leven. En dat gaat iedereen aan. Het is echt een film voor alle leeftijden. Ik hoop dat mensen inzien dat het een zeer universele film is.”
Arne Rombouts