Charlie Hunnam: "Dit is de rol waar ik al mijn hele carrière op gewacht heb"
Had je ooit al gehoord van Percy Fawcett en diens avonturen?
Charlie Hunnam: "Nee. Maar toen ik het script las, was ik meteen verkocht. Ik was onder de indruk van hoe mooi het scenario was dat regisseur James Gray geschreven had en van de thematiek van het verhaal. Ik wist dat dit een uitgelezen kans was, de rol waar ik al mijn hele carrière op gewacht had. Percy is een heel complex personage. Hij maakt een grote fysieke en psychologische transformatie in de loop van de film. Daar kan je als acteur echt je tanden in zetten."
Kan je Percy's diepe obsessie begrijpen?
"O ja, want het gaat over een conflict waar we allemaal mee worstelen. Aan de ene kant willen we onze persoonlijke dromen en verlangens waarmaken, maar we moeten ook afrekenen met de obstakels die onze dagelijkse sociale en economische verantwoordelijkheden met zich meebrengen. Als je je dromen wilt volgen, moet je een sterke wil aan de dag leggen en vaak grote offers brengen. Daar kan ik over meespreken als acteur. Wie succes wil in dit vak moet competitief zijn en zich helemaal op het werk concentreren. Met als gevolg dat je bepaalde dingen opoffert. Ik ben 37 jaar oud, ik ben niet getrouwd en ik heb nog geen kinderen. Dat komt vooral omdat ik mijn privéleven stilgelegd heb om mijn hoofddoel te bereiken en een professionele acteur te worden."
Heb je daar nooit spijt van?
"Spijt is niet het juiste woord, maar ik ben me er meer dan vroeger van bewust dat ik een beter evenwicht moet vinden tussen mijn privéleven en mijn carrière. Ik heb de voorbije jaren overdreven in een richting. Ik heb zeven jaar meegespeeld in een tv-serie, ‘Sons of Anarchy'. Tussen de seizoenen door laste ik een film in. Ik heb met andere woorden acht jaar lang honderd uur per week gewerkt, 51 weken per jaar. Toen die serie gedaan was, besefte ik dat ik nauwelijks iets anders had in mijn leven. Nu probeer ik dus een voller privéleven te onderhouden. Ik ben ook nog niet te oud. Een goeie vriend, de acteur Peter Weller, kreeg zijn eerste kind toen hij 68 was. Dat is niet mijn plan, voor alle duidelijkheid." (lacht)
Een groot stuk van ‘The Lost City of Z' is gedraaid in het regenwoud. Hoe zou je die ervaring omschrijven?
"Ik weet dat sommige acteurs en crewleden het een zware klus vonden, maar ik voelde me er echt thuis. Sterker nog, omdat we zo ver weg waren van ons dagelijks leven kon ik me helemaal op de rol concentreren. Er was totaal geen afleiding. We leefden in de omgeving die Percy en zijn collega's gezien hebben."
Klopt het dat je vier maanden lang geen gsm hebt gebruikt?
(knikt) "Ik wou het gevoel van isolement aanscherpen dat je krijgt als je veel reist, en dus heb ik mezelf tijdens de opnames volledig afgezonderd. Geen telefoon, geen computer, geen internet of e-mail. Het was fantastisch. Je gelooft niet hoe stabiel je leven wordt als je niet voortdurend op een of andere manier gestimuleerd wordt. Je luistert niet naar muziek, je bekijkt niets op tv of op je computer, je wordt niet gebombardeerd met reclame, je krijgt geen telefoontjes met goed of slecht nieuws. Je leeft echt in het moment zelf."
Je bent ook veel kilo's kwijtgeraakt. Word je daar niet humeurig van?
"Nee, je wordt net rustig en helder als je niet voortdurend eet. Aanvankelijk dacht ik dat ik mezelf uithongerde, maar eigenlijk was het precies het tegenovergestelde. Ik at het minimum wat mijn lichaam nodig had om te functioneren. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik al die tijd veel te veel at. Het is heel natuurlijk om zo voedsel te consumeren, puur uit noodzaak."
Je had zelfs geen contact met je vriendin. Was ze daar blij mee?
"Ze heeft een enorm offer gebracht zodat ik aan deze film kon meewerken. Weet je, gewoonlijk bekijk ik de films waarin ik meespeel eerst op mijn eentje. Films zijn zelden exact wat je ervan verwacht had. Als acteur heb je doorgaans geen zeg in de montage, en daar komt een film uiteindelijk tot leven. Daarom bekijk ik ze liever eerst alleen. In dit geval heb ik mijn vriendin echter meegenomen. En ze zag wat de film is: zowel een verontschuldiging als een liefdesbrief. James Gray en ik waren er ons heel erg van bewust dat we ‘The Lost City of Z' eigenlijk maakten voor onze geliefden."
Ruben Nollet