Guillaume Canet gooit alle remmen los in 'Rock 'n Roll'
Hoe gaat het?
Guillaume Canet: "Prima! Ik amuseer me goed met de promo voor deze film. Daar ben ik nu al vier weken mee bezig. Elke ochtend denk ik dat het niet gaat lukken, maar hoe meer ik met de pers en het publiek praat, hoe meer ik nieuwe elementen zie. Het is eigenlijk best een rijke film (lacht)."
Je alter ego maakt een crisis door. Hij weigert ouder te worden en zich aan te passen aan een bepaald beeld dat de samenleving van ons verwacht…
"De maatschappij dwingt ons niet rock-‘n-roll te zijn. Al heeft iedereen natuurlijk zijn eigen definitie van wat ‘rock' is. Voor mij betekent het in elk geval de vrijheid om jezelf te zijn. Mijn coscenarist Rodolphe Lauga vertelde dat zijn oom het op zijn 60ste plots in zijn hoofd kreeg om zich vol te laten tatoeëren. Die man had het nodig iemand anders te worden en dat vind ik bewonderenswaardig. Idem in mijn film: het is het verhaal van een kerel die te horen krijgt dat hij niet rock-‘n-roll genoeg is, maar wat mij betreft is hij dat wel. Hij doet er alles aan om iemand te zijn die hij niet is… maar wel wil zijn! Da's voor mij de definitie van rock-‘n-roll vandaag: de vrijheid om te weigeren mee te gaan in een gevestigde norm."
Op een bepaald moment roept iemand op straat ‘Monsieur Cotillard'. Is dat jouw manier om te spotten met het feit dat je minder bekend bent dan je vrouw?
"Ja! Sommige mensen denken dat ik jaloers of triest ben dat ik niet op hetzelfde niveau sta als zij. Maar hoe kan je nu niet blij en vol bewondering zijn als de persoon van wie je houdt succesvol is? In elke relatie is het belangrijk om te bewonderen wat de ander doet. Het wordt pas moeilijk als je allebei dezelfde job hebt, maar een van beiden het moeilijk heeft. Marion en ik zitten in hetzelfde wereldje, maar ik heb veel werk en het gaat goed, dus ik heb niks te klagen."
Heb je nooit gedacht om een film over Marion te maken?
"Nee, het uitgangspunt van de film was aan introspectie te doen. Alles in de film is op de realiteit gebaseerd, alleen soms wat uitvergroot. Ik vond het leuk dat aspect van mijn leven met Marion te tonen. Soms spreken mensen me aan om me zogezegd iets te vragen, maar al na enkele minuten besef ik wat ze echt willen: met haar praten. Ik interesseer hen geen hol (lacht)!"
En dat stoort je niet?
"Mijn bek is groot genoeg om ze af te wimpelen (lacht)."
De film draait rond het beeld dat het publiek van je heeft. Hoe ga je om met die bekendheid?
"Mijn zelfbeeld is altijd hetzelfde gebleven. Ik weet wie ik ben, wat ik wil en niet wil. Ik heb deze film niet onbewust gemaakt. Door al die bullshit over mij of mijn vrouw te horen, wou ik op een bepaald moment zeggen: ‘Wacht, dat kan ik ook, da's makkelijk!' Nu de film klaar is, besef ik dat mensen altijd willen weten wat echt en wat fake is. Maar wat je hen ook vertelt, uiteindelijk beslissen ze dat toch zelf."
Hoezo?
"We worden zodanig geregeerd door leugenaars dat het uiteindelijk niet uitmaakt te weten wat echt en vals is. Zelfs als Marion en ik wat lol trappen op de social media (ze postten een reeks ‘schandalige' foto's op Instagram die nogal wat buzz creëerden, red.) zeggen mensen: ‘Da's fake, ze maken promotie.' Mensen zien overal bedrog, dus waarom zou ik me niet compleet laten gaan in de realiteit?"
Mocht je de tijd kunnen terugdraaien naar je debuut in ‘The Beach' van Danny Boyle met Leonardo DiCaprio (2000), wat zou je dan tegen jezelf zeggen?
"Maak 'Vidocq' niet (een retrofuturistische thriller en een gigantische flop, met Gérard Depardieu)!! Al heb ik best wel veel geleerd van die film. Zonder die ervaring had ik misschien nooit 'Mon Idole' (zijn regiedebuut, red.) gemaakt, de synthese van alles wat ik meegemaakt heb en vooral van de bekendheid die ik ten onrechte heb verworven met 'The Beach'. Plots stond ik op de cover van alle kranten, terwijl ik niks speciaals had gedaan…"
Elli Mastorou