Yann Tiersen: "Wie zijn verbeelding gebruikt, is nooit alleen"

Yann Tiersen en de soundtrack van ‘Amélie Poulain' zullen voor eeuwig met elkaar verbonden blijven, maar de nu 46-jarige Franse componist is zoveel meer. Zijn laatste album ‘Eusa' bewijst dat eens te meer.
door
Mare
Leestijd 3 min.

Tiersen is een man van veel muziekjes met vertakkingen in de pop-, rock-, film- en theaterwereld. Voor ‘Eusa' leverdede natuur basisinspiratie, maar de plaat is iets laagdrempeliger en draagt echo's in zich van Eric Satie, Michael Nyman, Philip Glass of Ryuichi Sakamoto.

Yann Tiersen: "De titel van de plaat verwijst naar een plaats waar ik woon, namelijk Ushant Island. Dat ligt aan de Britse kust in de Keltische Zee, maar maakt deel uit van Frankrijk. De natuur is er adembenemend mooi en wild: je moet je als mens aanpassen aan de hogere macht van het landschap. Ik heb hoe langer hoe meer het gevoel dat Ushant zoveel meer is dan louter een thuisbasis. Het is een deel van mijn DNA geworden."

Is zo het idee ontstaan om een link te leggen tussen de composities op ‘Eusa' en het eiland?

"Ik wilde een soort muzikale landkaart maken van het eiland. Al is deze plaat meer een landkaart van mijn ziel, van wie ik ben als mens en hoe ik me voel. Songtitels als ‘Pern', ‘Kereon' of ‘Enez Nein' verwijzen naar plaatsen op het eiland. Ik koos tien locaties uit op Ushant en heb daar eerst wat field recordings gedaan. De geluiden van vogels, water, golven, wind, heen en weer wiegend gras... Elke plaats heeft een uniek geluid op het eiland. Ik heb die opnames thuis in alle rust beluisterd en vaak waren ze de aanzet voor een compositie."

Je bent iemand – om het met je eigen woorden te zeggen - die de wildernis in zijn muziek toelaat.

"Klopt. Ik zoek het ongerepte op, om dat vervolgens uit te puren en de naakte schoonheid naar boven te laten komen. Wanneer je veel reist en de niet evidente plekken opzoekt, maak je kennis met je oerinstincten. Ik herinner me nog dat ik enkele jaren geleden met mijn verloofde een fietstocht maakte in het Sinkyone Wilderness State Park in Califonië. We werden belaagd door een bergleeuw en het dier volgde ons gedurende enkele uren. Ook al wisten we dat het in wezen geen agressieve dieren zijn die mensen aanvallen, ons instinct nam het over. Het drukte ons met de neus op het feit dat je niet onsterfelijk bent en snel gedaan kan zijn. Ondanks de angst voel je op zo'n moment pas echt dat je leeft."

Een man, zijn piano plus wat omgevingsgeluiden. Vind je het belangrijk dat de luisteraar zijn verbeelding gebruikt?

"Wie zijn verbeelding gebruikt is nooit alleen. Mensen vragen me soms of ik me nooit eenzaam voel op zo'n eiland. Wel, ik ben omringd door platen, dieren, water, heuvels... Ik voel me eerder het middelpunt van een grote familie op dat eiland. Ik zou me veel meer geïsoleerd voelen in een grootstad. Eenzaamheid heeft daar een veel grotere voedingsbodem. Je leeft op een betonnen ondergrond en maakt geen deel uit van een natuurlijk ecosysteem. Geef mij maar mijn eiland. Daar kan ik instinctief aan mijn muziek werken en in alle rust experimenteren met klank en sfeer."

Dirk Fryns