Amy Adams: "Het verdriet van mijn personage maakte me ziek"

De Oscarrace is geopend. Met haar rol in ‘Arrival' doet Amy Adams een gooi naar haar zesde nominatie in elf jaar tijd. De strijd belooft bikkelhard te worden – er is nog heel wat moois op komst, de komende maanden – maar Adams' indrukwekkende vertolking als rouwende taalkundige die moet leren te communiceren met aliens kan moeilijk over het hoofd gezien worden. Metro sprak met de 42-jarige actrice op het Filmfestival van Venetië, waar de mysterieuze scifiprent in competitie speelde.
door
Liesbeth
Leestijd 4 min.

‘Arrival' is een unieke en complexe film. Wat was uw eerste indruk toen u het scenario las? Begreep u meteen waar het echt over ging?

Amy Adams: "Min of meer (lacht) Maar ik heb het wel meteen een tweede keer gelezen. Op het einde gebeurt er namelijk iets dat het hele verhaal in een volledig ander daglicht zet, dus met die kennis wou ik het allemaal nog eens opnieuw beleven. Vooral om het emotionele traject van mijn personage Louise beter te begrijpen. De wetenschappelijke kant van de film is minder aan mij besteed: er wordt gespeeld met het concept tijd, maar als ik daar te diep over nadenk, gaat mijn hoofd pijn doen. Er is een reden waarom ik actrice ben en geen theoretisch fysicus." (lacht)

De film springt heen en weer tussen heden, verleden en toekomst. Hoe moeilijk is het als actrice om op de set het overzicht te bewaren?

"Gelukkig heeft Denis (Villeneuve, de regisseur, red.) me daar heel goed bij geholpen. We wisten altijd precies waar we vandaan kwamen en waar we naartoe gingen. Maar door dat spel met de tijd was het wel bijzonder moeilijk om mijn personage vorm te geven. Ik had nog nooit eerder zo lang aan een rol gewerkt. Wat het publiek over Louise weet, is namelijk totaal verschillend van wat zij zelf ervaart. Ik moest dus een hele wereld voor haar bedenken, waar de kijker geen weet van heeft."

U leert in de film communiceren met aliens die onze aarde komen bezoeken. Zij spreken ‘Heptapod A' en schrijven ‘Heptapod B'. Waren die talen volledig tot in de puntjes uitgewerkt, zoals pakweg het Klingon in ‘Star Trek' en het Elvish in ‘The Lord of the Rings'?

"Ja! Een team van computerprogrammeurs, wiskundigen en kunstenaars heeft er maanden op zitten zwoegen. ‘Heptapod B' bestaat uit symbolen, en alle symbolen die je in de film ziet, hebben echt een betekenis. Ik heb erop zitten blokken, maar erg ver ben ik niet geraakt. Ik ben Louise niet... (lacht) Ik was al heel blij dat ik er op drie maanden in geslaagd ben om drie of vier symbolen te herkennen!"

Uw personage verwerkt het verlies van haar dochter. In 2005 speelde u ook al eens een rouwende moeder in ‘Junebug', maar intussen hebt u in het echte leven zelf een dochter. Heeft dat iets veranderd?

"Ja. In ‘Junebug' speelde ik het verlies, zonder het echt te verstaan. Nu ik zelf een kind heb, kan ik me zo'n tragedie veel levendiger voorstellen. Hoe graag ik ook met Denis en de hele ploeg van ‘Arrival' samenwerkte, ik was toch enorm opgelucht toen de opnames voorbij waren. Ik had voortdurend maagproblemen op de set. Ik denk dat ik het verdriet van mijn personage heel erg in me had opgenomen."

Was het de eerste keer dat zoiets u overkwam?

"Nee. Bij ‘American Hustle' heb ik ook fysiek afgezien. Daar wil ik liefst niet te diep op ingaan, maar laten we zeggen dat er een reden was waarom ik toen zo mager was. Mijn personage in die film was zo'n smerig mens. Ze was tot alles in staat. Dat soort wanhoop vind ik eigenlijk veel griezeliger dan aliens." (lacht)

Foto Sony Pictures

Als je voorbij het scifi-element kijkt, gaat ‘Arrival' uiteindelijk over je lot omarmen. Vindt u het gemakkelijk om alles wat er in het leven gebeurt te accepteren?

"Ik doe mijn best. Ik mag me natuurlijk heel gelukkig prijzen met mijn leven. Maar anderzijds hebben de keuzes die ik maak wel gevolgen voor mijn dochter. Dat vind ik heel moeilijk: door de carrière waarvoor ik heb gekozen, creëer ik voor mijn dochter een situatie waarover zij geen controle heeft. Ik heb mijn eigen lot allang losgelaten, nu maak ik me alleen nog zorgen over het hare." (lacht)

Heeft u het dan over de ongezonde media-aandacht die uw dochter krijgt, omdat ze nu eenmaal een bekende mama heeft?

"Ja. Wij proberen een heel normaal leven te leiden, maar dat is niet eenvoudig als je elke dag ongevraagd gefotografeerd wordt terwijl je boodschappen gaat doen. Ik wil dat niet dramatiseren, maar het creëert bij mijn zesjarige dochter wel een soort zelfbewustzijn dat ze misschien niet zou gehad hebben als ik een ander beroep had gekozen... Ach, anderzijds is iedereen tegenwoordig heel erg zelfbewust, want iedereen post nu foto's van zichzelf op internet!"

Lieven Trio