Kilian Jornet droomt van nieuw record op de Everest
Kilian Jornet hoeft eigenlijk al lang geen introductie meer. Hij heeft zowat alle belangrijke ultratrails gewonnen (Grand Raid op La Réunion, Ultratrail van de Mont Blanc…) en is houder van een heleboel klimrecords op de bekendste bergtoppen van de planeet. De Catalaanse ultraloper en alpinist is dé referentie op het vlak van hoogteraces.
Begin augustus liet hij zijn vertrouwde Alpen en Pyreneeën achter zich en trok hij naar Tibet, waar hij zijn recordpoging naar het dak van de wereld voorbereidde. Intussen heeft hij die poging voor onbepaalde tijd moeten opschorten door het slechte weer, maar hij is vastbesloten terug te keren.
Kilian Jornet en zijn team verbleven de afgelopen maand in het klooster van Rongbuk, op 30 km van de voet van de noordkant van de hoogste berg op aarde. Zoals gewoonlijk wil hij zijn recordpoging lanceren vanuit de laatste bewoonde plek. Hij moet dus eerst 30 km afmalen en 1.500 meter hoogteverschil overbruggen om het basiskamp op de noordflank te bereiken. Daar, op 6.500 meter hoogte, begint het pas écht zwaar te worden. Er resten hem dan nog 2.300 meter hoogteverschil te verteren, om de top op 8.848 meter te bereiken.
Geen pronostiek
Zelfs al heeft de atleet zich zo goed mogelijk proberen te acclimatiseren (eerst in de Alpen en daarna in de Himalaya), in deze zone schuilen alle gevaren. De lucht is er ijler en hij wil geen zuurstofflessen gebruiken zoals de meeste alpinisten. De risico's zijn des te groter, omdat Kilian – ondanks zijn bakken ervaring – nog nooit boven de 8.000 meter gelopen heeft. «Ik zal goed moeten opletten hoe mijn lichaam reageert op die hoogte», zegt hij. Hij klimt naar goede gewoonte zo licht mogelijk, zonder vaste touwen. Dat minimalisme is misschien wel zijn beste bondgenoot, want zo kan hij zijn krachten focussen op zijn vooruitgang. «Door licht materiaal te gebruiken, geraak ik sneller vooruit. Ook al is het risico groter», legt hij uit.
Voor dit project kiezen Kilian Jornet en zijn team een weinig gebruikte weg langs de noordflank. Hij moet wel nog beslissen of hij de Norton-, of de nabijgelegen Horbein-couloir neemt. Die lopen direct naar de top, maar zijn wel bijzonder steil, met een hellingsgraad van 50°.
Een tijd wil hij niet voorspellen. Hij weet trouwens maar al te goed dat het helemaal niet zeker is dat hij de top haalt. Maar dat maakt hem niks uit. «Als ik het niet haal, is dat geen mislukking. Integendeel. Ik zal weer veel geleerd hebben», besluit hij. Normaal gezien zou zijn recordpoging voor eind september zijn, maar door het slechte weer zal het niet meer voor dit seizoen zijn. De winter komt er immers alweer aan, en dan is een beklimming sowieso geen optie.
Foto's: Summits of my life