Voorgeproefd - Grote Kleine Leugens

Lees de voorpublicatie van 'Grote Kleine Leugens'

Veertig. Madeline Martha Mackenzie was vandaag veertig jaar geworden.

‘Ik ben veertig,' zei ze hardop achter het stuur. Ze rekte het woord om het effect te benadrukken. ‘Veeeeertig.'

Ze ving de blik van haar dochter in het achteruitkijkspiegeltje.

Chloe deed met een grijns haar moeder na. ‘Ik ben vijf. Vijijijijf.'

‘Veertig!' kwinkeleerde Madeline als een operazangeres.

‘Tralala!'

‘Vijf!' kwinkeleerde Chloe.

Madeline probeerde er een rap van te maken, waarbij ze het ritme op het stuur roffelde. ‘Ik ben veertig, yeah, veertig...'

‘Zo is het wel genoeg, mama,' zei Chloe resoluut.

‘Sorry,' zei Madeline.

Ze was met Chloe op weg naar de oriëntatiedag voor de kleuters – ‘We gaan de kleintjes voorbereiden!' Niet dat Chloe oriëntatie nodig had voordat ze in januari naar school zou gaan. Ze wist al precies hoe het eraan toeging op Pirriwee Public. Toen ze die ochtend Fred naar school brachten, had Chloe zich over hem ontfermd. Hij was twee jaar ouder dan zij, maar vaak leek hij jonger. ‘Fred, je bent vergeten je boekentas in de mand te leggen! Ja, zo. Daarin. Goed gedaan.'

Fred had gehoorzaam zijn boekentas in de betreffende mand gelegd voordat hij wegrende om Jacksons hoofd onder zijn arm vast te klemmen. Madeline had gedaan alsof ze dat niet zag.

Waarschijnlijk verdiende Jackson niet beter. Jacksons moeder, Renata, had het ook niet gezien omdat ze diep in een zorgelijk gesprek verwikkeld was met Harper over de stress die de opvoeding

van hun hoogbegaafde kinderen met zich meebracht. Renata en Harper gingen wekelijks naar de hulpgroep voor ouders van hoogbegaafde kinderen. Madeline stelde zich voor dat ze allemaal handenwringend in een kring zaten, terwijl er in hun ogen heimelijk trots blonk.

Terwijl Chloe de andere kinderen op de oriëntatiedag commandeerde (bazigheid was haar grootste talent, ooit zou ze een eigen bedrijf gaan runnen), zou Madeline uitgebreid gaan koffiedrinken met haar vriendin Celeste. Celestes tweelingzoontjes gingen vanaf volgend jaar ook naar school, dus dat zou vast een drukke boel worden op de oriëntatiedag. (Hun grootste talent was schreeuwen. Madeline kreeg in hun nabijheid na vijf minuten hoofdpijn.) Celeste kocht altijd fraaie, zeer kostbare verjaardagscadeaus, dus dat was leuk. Daarna zou Madeline Chloe naar haar schoonmoeder brengen en met een paar vriendinnen gaan lunchen voordat ze allemaal weer naar school moesten om de kinderen op te halen. De zon scheen. Ze droeg haar schitterende nieuwe Dolce & Gabbana-naaldhakken (op internet gekocht, met dertig procent korting). Het zou een heerlijke, verrukkelijke dag worden.

‘Laat het Madeline-feest maar beginnen!' had haar man Ed die ochtend gezegd toen hij haar koffie op bed bracht. Madeline stond erom bekend dat ze verzot was op verjaardagen en allerlei andere feestjes. Op alles waarbij champagne vloeide.

Maar toch. Veertig.

Toen ze de bekende route naar school reed, dacht ze na over haar indrukwekkende nieuwe leeftijd. Veertig. Ze wist nog hoe veertig voor haar voelde toen ze vijftien was. Zo'n kleurloze leeftijd. Gestrand op de helft van je leven. Niets deed er meer toe als je veertig was. Op je veertigste had je geen echte gevoelens, omdat je dan veilig ingebakerd zat in je tuttige veertigerswereldje.

‘Veertigjarige vrouw dood gevonden.' Ach, hemel.

‘Twintigjarige vrouw dood gevonden.' Wat een tragedie! Wat een droefenis! Zoek de moordenaar!

Madeline had onlangs moeten slikken toen ze op het nieuws hoorde dat er een vrouw van in de veertig was overleden. Wacht eens even, dat zou ik kunnen zijn! Wat verdrietig! Mensen zouden

van streek raken als ik dood was! Ze zouden er zelfs kapot van zijn. Dus hoor eens, door leeftijd geobsedeerde wereld, ik mag dan veertig zijn, maar er wordt wel van me gehouden.

Aan de andere kant was het waarschijnlijk volstrekt normaal om verdrietiger te zijn over de dood van een twintigjarige dan die van een veertigjarige. De veertigjarige had twintig jaar langer van het leven kunnen genieten. Daarom zou Madeline als iemand met een vuurwapen dreigde, zich verplicht voelen om zich met haar middelbare leeftijd voor de twintigjarige te werpen. Zich op te offeren voor jongeren. Dat was niet meer dan eerlijk.

Nou ja, ze zou het alleen doen als ze zeker wist dat het een aardig jong persoon was. Niet zo'n onuitstaanbaar type, zoals die jonge meid in die kleine blauwe Mitsubishi die voor Madeline reed. Ze nam niet eens de moeite om te verbergen dat ze achter het stuur op haar mobieltje zat te kijken, waarschijnlijk om te sms'en of haar Facebookstatus te updaten.

Daar had je zoiets! Die meid zou een kerel met een vuurwapen niet eens hebben opgemerkt! Ze zou met een glazige blik naar haar telefoon hebben gekeken terwijl Madeline haar leven voor haar waagde! Het was om razend van te worden.

De kleine auto met op de achterruit netjes een sticker die aangaf dat de bestuurder een voorlopig rijbewijs had, bleek vol jonge mensen te zitten. Minstens drie achterin: hun hoofden gingen heen en weer, hun handen gebaarden. Zag ze daar iemand met een voet zwaaien?