Colin Farrel met snor en kilootjes te veel in 'The Lobster'

 The Lobster is helemaal anders dan wat we van je gewoon zijn... 

“Ja, het is echt de raarste film die ik ooit gemaakt heb.”

 Was dat een bewuste carrièrekeuze?

“Niet echt. Ik heb mijn agent niet gebeld met de vraag om mij nu eens een heel vreemde rol te zoeken. Ik kreeg het scenario op een dag gewoon in handen. Niet als aanbod, maar eerder om er mijn mening over te geven. Het was zo goed geschreven en het project zag er zo goed uit… dat ik niet anders kon dan ‘ja' zeggen.”

Hoe heb je die rol fysiek voorbereid?

“We hebben natuurlijk gediscussieerd over de look van David. Al toen ik het scenario las, zag ik hem met een snor. En ik ben beginnen eten, eten, eten… tot Yorgos (de regisseur) me zei: Stop ermee, alsjeblieft! (lacht) Ik was nog nooit in zo'n slechte fysieke staat. Ook al droeg dat niet echt iets bij tot de film.”

Hoe heb je dat ervaren?

“Het was fascinerend. Ik ben heel snel bijgekomen in één keer. Zo veel zelfs, dat ik sommige avonden echt hartkloppingen had. Dat was niet echt comfortabel! Als je dat over een jaar kunt spreiden, dan past je lichaam zich wel aan. Maar nu ben ik in 8 weken zo veel verdikt, dat mijn lichaam er niets meer van begreep.”

Zie je deze film als een kritiek op de liefde, Tinder en de druk om een relatie te hebben?

“In de films van Yorgos zit altijd een scherpe, grappige, fascinerende observatie van de menselijke aard. Maar ik denk niet dat het een kritiek is of een oproep tot verandering. Het is gewoon een heel mooie manier om te tonen hoe absurd het menselijke bestaan is.”

Hoe interpreteer jij zelf de sociale stand van zaken?

“Dat hangt af vanwaar je kijkt. Ik begrijp dat al die elektronische gadgets tegenwoordig beschouwd worden als afleiding. Als iets wat ons vervreemdt van onszelf, onder het mom van het willen behoren tot een community die gebaseerd is op artificiële zaken… Maar langs de andere kant is het leven niet elke dag rozengeur en maneschijn. Iedereen ontspant zich dus op zijn manier! Ik bedoel maar, iedereen op deze planeet zoekt naar een zin in het leven, naar vriendschap en menselijke warmte. Als 15 uur per dag op Facebook zitten jou helpt om minder eenzaam te zijn, fuck it, wie ben ik dan om je te zeggen dat je je tijd verliest? Over Tinder zegt iedereen dat het hypocriet is en dat je beter in real life gaat versieren. Maar er is ook niemand oprecht als hij in een bar gaat versieren! We krijgen een geïdealiseerd beeld van onszelf voorgeschoteld. Als je begint uit te gaan met de persoon die je in die bar ontmoet hebt, dan leert ze je pas echt kennen na 3, 4 of 6 maanden. Het hangt echt allemaal af van het individu.”

In de film wordt iedereen die geen liefde vindt, veranderd in het dier van zijn keuze. Zou jij net als je personage ook de kreeft kiezen?

“Eerder een meeuw. Ik hou van meeuwen.”

Hoe was het op de set van ‘True Detective'?

“Het was net alsof we een film draaiden. Een blockbuster dan, want het budget was veel groter dan dat van ‘The Lobster'. Maar als acteur verandert er niet zo veel. De serie is ijzersterk geschreven. Nic Pizzolato is een geweldig auteur. Ik heb zelden zoveel originaliteit gezien… Ik had me nochtans voorgenomen om minstens 5 jaar geen flik te spelen. Ik kijk naar ‘The Recruit', ‘Minority Report', ‘SWAT', ‘Miami Vice' en ik denk: What's my fucking problem? (lacht)”

Ben je sinds ‘In Bruges' nog in die stad geweest?

“Nee, maar ik hoop dat ik er ooit nog eens geraak!”

Wat vond je van de stad?

“De herinnering aan een plek wordt vaak beïnvloed door de reden waarom je er bent. Mijn vrienden vonden het een grappige film, maar ik vond hem eigenlijk een beetje deprimerend om te draaien, want mijn personage heeft zelfmoordneigingen. Maar het is en blijft een prachtige stad. Alleen al voor de pannenkoekenzaak waar ik veel ging eten, zou ik zo terug willen…”

Je wist waarschijnlijk niet dat je een heuse toeristische revival hebt veroorzaakt!

“Er zijn dus echt mensen die door de film Brugge gaan bezoeken? Cool!”

Elli Mastorou