"We zijn geen jukebox"
Zelf omschrijven ze hun muziek als «elektropop die je tegelijk doet dansen en doet huilen». En daarmee komen ze al behoorlijk dicht bij de waarheid. Aanstekelijke nummers als ‘Take Shelter' en ‘King' werden niet voor niets in verschillende landen een instant hit, maar ook een gevoelige song als ‘Real' blijft moeiteloos overeind en leert dat er ondanks talloze gebroken harten en een identiteitscrisis of twee toch nog hoop een sprankeltje hoop is voor elk van ons.
Ondanks het feit dat jullie teksten niet bepaald vrolijk zijn, maken jullie toch catchy popsongs die menig festivalganger aanmoedigen tot een enthousiast dansje. Is dat contrast een bewuste keuze?
Emre Turkmen: (foto rechts) «Onze nummers gaan inderdaad over donkere onderwerpen. Liefde, pijn, verdriet, de worsteling met je geaardheid… Dat zijn gevoelige thema's waar iedereen sterk mee bezig is. En dat maakt het zo interessant om er er iets mee te doen.»
Olly Alexander: (foto midden) «Ik denk dat je dat contrast kunt terugvinden bij zowat alle goede popmuziek. Het gaat soms niet zozeer om wat je zingt, maar om de manier waarop je de teksten omkadert. Daar experimenten we volop mee.
«Tekstueel probeer ik altijd zo dicht mogelijk bij mijn gevoelens te blijven. Ik schrijf over alles wat belangrijk is in mijn leven en ga daarbij geen enkel taboe uit de weg. Mijn emoties dicteren als het ware mijn teksten.»
Jullie zijn verkozen tot BBC Sound of the Year 2015, wat veel mogelijkheden maar ook veel druk met zich mee brengt. Welke impact heeft dat gehad op jullie muziek?
Emre: «We zijn altijd al gewoon drie mannen geweest die samen met muziek klungelden. En in essentie is er niets veranderd. We staan nog steeds zelf van A tot Z in voor onze eigen nummers en de bijbehorende video's. Alleen werken we nu wel harder dan vroeger. Het afgelopen jaar zijn we non-stop bezig geweest.»
Olly: «We hebben onze songs al talloze keren live gespeeld voordat ze uiteindelijk op de plaat terecht kwamen. Maar het uitbrengen van een nieuw nummer is zoals een kind krijgen. Zodra het er is, laat je het los op de wereld en moet het zijn eigen ding doen. Gelukkig is dat tot op heden goed uitgedraaid voor ons.»
Emre: «Het internet opent veel mogelijkheden voor muzikanten. Het is op zich dus niet zo raar dat we al snel werden opgepikt. Al voel ik me voorlopig nog niet echt een beroemdheid. Ik maak nog steeds gewoon muziek, alleen is er nu een groter publiek om ernaar te luisteren. Grote shows maken me ook totaal niet nerveus. Alleen als ik weet dat bepaalde vrienden of familieleden naar de optredens komen, dan kan ik plots bloednerveus worden.»
Jullie maken elektronische muziek. Hoe creëren jullie tijdens optredens een dynamische live-ervaring?
Emre: «Dat is in verschillende stadia gegaan. Jarenlang was mijn laptop mijn voornaamste instrument tijdens optredens. Maar als groep wilden live niet hetzelfde klinken als op de plaat. De eerste stap was een drummer bij de hand nemen om de nummers op het podium meer kracht en energie te geven. Vervolgens hebben we de vreselijk zware en dure synthesizers geïntroduceerd. Een horror om elke avond op een ander podium te installeren. (lacht) Tot slot hebben we voor sommige shows ook nog achtergrondzangeressen, kwestie van de de live- ervaring compleet te maken. We zouden niet willen dat ons publiek tijdens een optreden het gevoel heeft dat ze in een karaokebar beland zijn. We zijn geen jukebox.»
Disclosure en Flying Lotus zijn namen waar jullie vaak mee vergeleken worden. Wie zijn jullie grote voorbeelden?
Emre: «Ik houd heel erg van soulmuziek zoals bijvoorbeeld Stevie Wonder, maar net zo goed door de popplaten van Britney Spears en Beyoncé. Onze muziek evolueert voortdurend, dus wie weet maken we over een paar jaar compleet andere muziek. Misschien word ik wel een singer-songwriter» (lacht)
Olly: «Eén van mijn grote dromen is om ooit een nummer voor Beyoncé te schrijven. Die vrouw heeft alles: creativiteit, power, de looks»
Mare Hotterbeekx
‘Communion' is uit bij Universal