Im Labyrinth des Schweigens

Frankfurt, 1958. Duitsland heeft de Tweede wereldoorlog achter zich gelaten en kijkt halsstarrig vooruit. Maar wat met de bakker, die zich niet eens twintig jaar geleden in zwart uniform aan massamoord bezondigde? Of de leraar die met zijn zweep mensen de ogen uitsloeg? De jonge advocaat Johann Radmann (Alexander Fehling) is vastbesloten de collectieve amnesie aan te pakken. Druppelsgewijs begint de omvang van doodsfabriek Auschwitz – een naam die op dat moment nog bij weinigen een belletje doet rinkelen – hem te dagen. Maar wie de worsteling met het verleden aangaat, komt er niet zonder blauwe plekken vanaf. Johanns mensbeeld ligt al snel in de goot, de waarheid wordt steeds meer een labyrint waarin hij verloren loopt. ‘Im Labyrinth des Schweigens' begint bedrieglijk eenvoudig, als een klassiek gevecht tussen goed en kwaad. Gaandeweg voegt regisseur Giulio Ricciarelli echter nuances toe die de film een interessante, diepzinnige wending geven. In beeld spit hij de thema's van dit semi-waargebeurde verhaal verder uit: de smetteloze decors en afgelikte fotografie weerspiegelen het laagje “suikerglazuur” dat de Duitsers over het verleden hadden gelegd, maar dat Radmann er genadeloos weer afschraapt.

Aantal sterren: 3/5