A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence

Alsof de Gouden Leeuw in Venetië nog niet genoeg was, doet Roy Andersson met ‘A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence' ook een gooi naar de prijs voor de langste titel van het jaar. Die verwijst naar ‘Jagers in de sneeuw', een schilderij van Pieter Bruegel de Oude waarin een duif op een tak een groep jagers ziet thuiskomen. Hun vangst is mager. Net zoals dat beestje aanschouwt ook Andersson vanop een (letterlijk in beeld vertaalde) afstand de mislukkingen van de mens. ‘A Pigeon' is na ‘Songs from the Second Floor' en ‘You, The Living' het sluitstuk van een trilogie over “being a human being”. Die lichtjes ironische beschrijving verraadt dat Andersson zichzelf niet te serieus neemt: hij toont het leven in al zijn absurditeit, er mag gelachen worden met onze miserie. Slapstick is nooit veraf in de bizarre wereld van Roy Andersson, maar wanhoop ook niet. De depressie van een feestartikelenverkoper doet denken aan de economische crisis, en er loopt ook heel wat menselijke wreedheid doorheen de film. Anderssons statische mise-en-scène, die de personages bijna onbeweeglijk aan de grond nagelt, laat weinig hoop op beterschap. En toch schuilt er in elke scène een onmetelijke compassie. ‘A Pigeon' is een film als een troostende hand op je schouder. Roekoe, allemaal naar de cinema toe!

Aantal sterren: 4/5